در فصل چنین که شد گلستان آباد

سرزد گل عیش بلبل از شاخ مراد

دستی که تهی ز ساغر می باشد

چون دست چنار، بایدش داد به باد!

دل بهر معاش، چند زحمت بکشد

وز بهر دو لقمه صد مشقت بکشد

گویند که رزق می رسد بی منت

با رزق چنین، کسی چه منت بکشد؟

جان در طلب هزار دلدار چراست؟

دل رابطه جوی باغ و گلزار چراست؟

تقدیر کجاست تا بپرسم که مرا

با قسمت کم، خواهش بسیار چراست

گویند جفا نصیب بی سامان است

سرگشته بود کسی که او بی نان است

از گردش آفتاب، معلومم شد

کان هم که به نان رسیده سرگردان است

طفلم من و چرخم به جفا قوت دهد

جایم به ستم، سپهر فرتوت دهد

آن به که ز روی دوستی، مادر دهر

گهواره راحتم ز تابوت دهد

یاری به دیار هند، دلسوزم نیست

شمعی به کرشمه مجلس افروزم نیست

چون طفل، درین معرکه شب بازی

شادم به تماشا و غم روزم نیست

برخورد چون به گل روی تو نظاره ما

گل صد برگ نماید دل صد پاره ما

پایی به دیدن من غمناک برنداشت

هرگز به رنگ سایه ام از خاک برنداشت

عمر ما چون دیده نرگس به حیرانی گذشت

روزگار ما چو سنبل در پریشانی گذشت

جمع شد دل تا سر زلف پریشانت گرفت

گل به دست آورد آن خاری که دامانت گرفت

از بس که طبع من به گنهکاری آشناست

پیش از گنه، مرا به گنه می توان گرفت!

شب فغانم گوشمال چرخ بی بنیاد داد

کهکشان را همچو کاه کهنه ای برباد داد

چون دست به من در انجمن داد

گویی که گلی به دست من داد

آن کس که در جهان، نسق شهر و ده نهاد

چون نی، بنای خانه دل بر گره نهاد

دماغم از ضعیفی، نکهت گل بر نمی تابد

دلم از ناتوانی، بوی سنبل برنمی تابد

اگر به پیش من آید، نقاب می طلبد

چو با رقیب نشیند، شراب می طلبد

ز بس گرد خموشی بی تو در کاشانه می پیچد

سخن چون بگذرد در دل، صدا در خانه می پیچد!

نه زلف است آنکه بر دور تو مشک آلود می گردد

به تحریک صبا، برگرد آتش دود می گردد

بی زر نمی توان یافت، جا در حریم کعبه

در خانه خدا هم، مفلس مکان ندارد

بی طاقتم چنان کرد، آن آفتاب تابان

کافتادنم چو سایه برخاستن ندارد