نی به میناکار دارم، نی به خم، نی با سبو

ساقیا چندان بده ساغر که گویم بس، مده!

چرخ نامرد است، اگر مردی ازو یاری مخواه

خویش را در زیر بار یک جهان خواری مخواه

تا توان از تلخ و شیرین جهان پرهیز کرد

همچو چشم خوبرویان، غیر بیماری مخواه

در لباس خرمی صد عقده می روید ز دل

[...]

روز جزا برآیم، ساغر به کف نهاده

شاید خدا ببخشد، از آبروی باده

باز بر بال و پرم گرد هوس پیچیده

بوی پرواز گرفتن به قفس پیچیده

غیر ما جورکشی همره این قافله نیست

ناله ماست که در گوش جرس پیچیده

گل قبا آرد بر ما، غنچه گردد افسر ما

واشود گر از سر ما، عقل چون دستار کهنه

چون به تن پیری درآید، زیب و زینت را نشاید

نقش نو کی خوش نماید، بر در و دیوار کهنه

عمر شاعر چون فزاید، بیتش از خامی برآید

[...]

ز بس می روید امشب از چراغ ما گل شادی

به دست عندلیبش می توان دادن چو گلدسته

بدین رم کرده طالع، دامن وصلش چه سان گیرم

جهد از دست مردم صید [و] دام از دست من جسته

پژمرده بود حسن بت دست رسیده

رنگ گل ناچیده ندارد گل چیده

گر مردمک از گریه به صد آب بشوید

بیرون نرود نقش تو از پرده دیده

شیشه بیار ساقیا، از پی هم پیاله ده

زود نمی روم ز خود، باده دیرساله ده

زمزمه ریزساز را، قلقل شیشه بشنوان

دردکش خمار را، نغمه به جای ناله ده

از من بینوا مکن ننگ و ز دودمان رز

[...]

دست رد بر ساغر صهبا منه

بدعتی در قبله مینا منه

صدهزاران چون تو بلبل دیده است

دل به عهد آن گل رعنا منه

کشتی ما را به ساحل واگذار

[...]

تن ما سرشته خون، دل ما چکیده غم

چه عجب که در جوانی، قد ما شود خمیده

دل ما ز دام آن گل، نکشد به سوی دیگر

به قفس نشسته رنگی که ز روی ما پریده

قدح شراب گلگون، چو گرفته بوسه از وی

[...]

از تیرگی چه شکوه به غربت، که همچو مشک

آورده بخت، روز مرا از وطن سیاه

ادب خاموش دارد بار شوق عشقبازان را

کسی هرگز صدا نشنیده از پرواز پروانه

مزن پروانه را طعن سکوت ای بلبل خوشخوان

که از بسیار نالیدن، گرفت آواز پروانه

در سمن زار تنت جلوه کند نیلوفر

نخورد بند قبایت اگر آهسته گره

کاش عذری در گنهکاری نمی گفتم به یار

گفتمش عذری، ولی بسیار بدتر از گناه

می بکش، می ولی حکیمانه

خرد از کف مده چو دیوانه

بس که پاشید ازو ناز و نیاز از من ریخت

چشم تا کار کند، ناز و نیاز افتاده

به قرابه از صبوحی، قدح شراب مانده

لب تشنه را چه حاصل، که به کوزه آب مانده

لب جویبار چشمم، نخورد چه سان تاسف

که رمیده عکس آن گل، تپشی به آب مانده

یارب از نسرین، چراغ لاله را پروانه ده

دود ریحان را زگل، جوشی در آتشخانه ده

سنبل این دشت، بوی زلف لیلی می دهد

طره اش را از نسیم بید مجنون، شانه ده

می زند واعظ به سرمستان بزم عشق، طعن

[...]

کسی که دیده ور افتاده در سرای وجود

به نیم حجره، قناعت چو مردمک کرده

دلا اگر سر تعلیم من توانی داشت

به غیر علم فراموشی ام به یاد مده

دهد مراد به مردم زمانه از ره جود

به ما که دشمن جودیم گو مراد مده