آن ماه که ماه نو سزد یارهٔ او

خورشید می نشاط نظارهٔ او

چون گیرد عکس از لب می‌خوارهٔ او

سر برزند از مشرق رخسارهٔ او

ای راحت آن نفس که جان زد با تو

یک داو دلم در دو جهان زد با تو

هجر تو چنین است اگر وصل بود

یارب که چو عیشها توان زد با تو

رفتم چو نماند هیچ آبم بر تو

در چشم تو خوارتر ز خاک در تو

با این همه روز و شب بر آتش باشم

زان بیم که باد بگذرد بر سر تو

دستی نه که گستاخ بکوبد در تو

پایی نه که آزاد بپوید بر تو

با ناز تو هر سری ندارد سر تو

دانی که کشد بار ترا هم خر تو

گر هیچ سعادتم رساند بر تو

جان پیش کشم مباش گو در خور تو

گاهی چو زمین بوسه دهم بر پایت

گاهی چو فلک گردم گرد سر تو

دل هرچه ز بد دید پسندید از تو

وز جمله جهان برید و نبرید از تو

گفتی که نبیند دلت از من غم هجر

دیدی که به عاقبت همان دید از تو

آن صبر که حامی منست از غم تو

مویی نبرد ز عهد نامحکم تو

وین وصل که قبله‌ایست در عالم عشق

از گمشدگان یکیست در عالم تو

دورم ز قرار و خواب از دوری تو

وز پرده برون شدم به مستوری تو

گویی که کراست برگ مهجوری من

انگشت به خود کشم به دستوری تو

جان درد تو یادگار دارد بی‌تو

اندوه تو در کنار دارد بی‌تو

با این همه من ز جان به جان آمده‌ام

جان در تن من چه کار دارد بی‌تو

دست تو که جود در سجود آید ازو

سرمایهٔ نزهت وجود آید ازو

دستارچه‌ای که یک دمش خدمت کرد

تا نیست نگشت بوی عود آید ازو

آن دل که نشان نیست مرا در بر ازو

جز درد و به درد می‌زنم بر سر ازو

بازآمد و محنتی درافکنده چو دود

هرگز نبود حرام روزی تر ازو

آن بت که به دست غم گرفتارم ازو

وز دست همی درگذرد کارم ازو

بیزار شدست از من و من زارم ازو

دل نی و هزار درد دل دارم ازو

کسری که کمان عدل او کرد به زه

حاتم که ز کان به جود بگشاد گره

رستم که به گرز خود کردی چو زره

پیروز شه از هرسه درین هریک به

چون باز کنی ز زلف پرتاب گره

احسنت کند چرخ و فلک گوید زه

بر چشم جهانیان نگارا که و مه

هر روز نکوتری و هر ساعت به

ای نحس چو مریخ و زحل بی‌گه و گاه

چون زهره غرو چو مشتری غره به جاه

چون تیر منافق نه سفید و نه سیاه

غماز چو آفتاب و نمام چو ماه

با روز رخ تو گرچه ای روت چو ماه

از روز و شب جهان نبودم آگاه

بنمود چو چشم بد فروبست این راه

شبهای فراق تو مرا روز سیاه

از بهر هلال عید آن مه ناگاه

بر بام دوید و هر طرف کرد نگاه

هرکس که بدید گفت سبحان‌الله

خورشید برآمدست و می‌جوید ماه

با من به سخن درآمد امروز پگاه

آن لاغری که دارمش از پی راه

گفتا که طمع نیست مرا باری جو

چندان که ببویم ای مسلمانان کاه

بر من در محنت و بلا باز مخواه

درد من دل دادهٔ جان باز مخواه

جانی که به عاریت دو دم یافته‌ام

چندانک دمی بینمت آن باز مخواه

ای امر تو ملک را عنان بگرفته

فتراک تو دست آسمان بگرفته

روزی بینی سپاه تازندهٔ تو

پیروز شد و ملک جهان بگرفته