شخصی دارم زنده به جان دگران

عمری به هزار درد و محنت گذران

جان بر لب و دل بر اثر او نگران

دور از لب و دندان شما بی‌خبران

ای ساخته گشته از تو کار دگران

من یار غم تو و تو یار دگران

من کرده کنار پر ز خون دیده

از بهر تو و تو در کنار دگران

زلفت به رسنهاش برآورد کشان

هر جان و دلی که داشت در شهر نشان

زان پیش که دستار نگه نتوان داشت

ورز دو سه در زیر کلاهش بنشان

چون روی حیل نبود پایاب جهان

یکباره ورق بشستم از تاب جهان

گفتم چو مقیم نیست اسباب جهان

خاکش بر سر که خوش خورد آب جهان

آیا گهر وصل تو یارم سفتن

راه تو امیدوار یارم رفتن

می‌روشن و حجره خالی و موسم گل

ای گلبن نو شکفته یارم گفتن

ای دل چو نمی‌نهد سپهرت گردن

نتوان به خروش و زور بخت آوردن

بر من چه بود جز که به کف خون خوردن

دیگر چه کنم دلا چه دانم کردن

زرق است جهان تو زرق کن از هر فن

که می‌خور و که می‌کن و لوتی می‌زن

خوش خور تو جهان و یاد می‌آر از من

تا روزی چند جمله را سر کن زن

زین جور اگر گذر توان کرد بکن

در حال من ار نظر توان کرد بکن

با بنده ز روی مردمی آشتی‌ای

یکبار دگر اگر توان کرد بکن

هرچ از چو تویی نزیبد ای دوست مکن

وین خیره‌کشی گرچه ترا خوست مکن

گفتی ببرم جان تو و باکی نیست

جانا نه ز بهر جان نه نیکوست مکن

ای دل ز سر نهاد پرواز مکن

فرجام نگر حدیث آغاز مکن

خاک از سر این راز نهان باز مکن

خود را و مرا در سر این راز مکن

جانا لبم از شراب غم خشک مکن

چشمم ز سرشک هیچ دم خشک مکن

در عشق گران رکاب صبری داری

زنهار نمد زین ستم خشک مکن

هستم ز تو دلشکسته‌ای عهد شکن

وز دوستی تو با جهانی دشمن

گیرم نبود دست من و دامن تو

بتوان کردن دست من و دامن من

می‌سوز تو خرمن شکیبایی من

تا می‌نهم از غم تو خرمن خرمن

دامن به حدیث درد من باز مزن

من دانم و اشک لعل دامن دامن

در دام غم تو بسته‌ای هست چو من؟

وز جور تو دل‌شکسته‌ای هست چو من؟

برخاستگان عشق تو بسیارند

در عهد وفا نشسته‌ای هست چو من؟

ای گنده دهان چو شیر و چون گرگ حرون

چون خرس کریه شخص و چون خوک نگون

چون بوزنه سخره و چو کفتار زبون

چون گربه دهن دریده و چون سگ دون

چشمم ز همه جهان فرازست اکنون

وین دیده به دیدار تو بازست اکنون

گفتار همه جهان مجازست اکنون

ما را به جمال تو نیازست اکنون

بوطالب نعمت ای همه دولت و دین

در خود نگر و جمله جهان نیک ببین

کز همت و جود آفتابی و سحاب

وز رفعت و حلم آسمانی و زمین

شاها ز خزانهٔ تو ریحان و سمین

دارند نهان ذخیره درهای ثمین

کو زر که همین بر سر گنج است و همان

کو سر که همان از در تیغست و همین

شاهان ممالک تو مودود و معین

دارند خزانها نهان در ثمین

گوهر که همین بر سر گنجست و همین

باهر که همان از در تیغست و همین

گفتی چه شود کار فراقت یک‌سو

چون اشک چو شمع گرم باشم بی‌تو

آن روز ز روبهای اشکت به کجا

وان گرم سریهای چو اشکت پس کو