خیاط پسر کز مژه کین ورزش

مقراض نهد در اهل بخیه طرزش

دیبای ولاش گز نکرده نبری

کاین پارچه سوزن نرود بر درزش

دِهْ سرخ‌مِیی کَز تُتُقِ اَنوارش

شرمنده شوند ثابت و سیّارش

تن آینه‌وَش چنان شود زو صافی

کز سینهٔ مرد بنگری اسرارش

آن شوخ که زد شرر به جان‌ها خشمش

زلفش دل خلق برد و داند پشمش

چشمی او راست تنگ و ...گشاد

ای کاش ...بود اثری از چشمش

شهزاده محمد ای شه شیر مصاف

کز صارم تو گاو زمین دزدد ناف

بامردیت این عجب بود کافتاده است

در وعده تو چون زن خصم تو خلاف

آن مرد شریف نام مردود کثیف

کز هستی او یافته امکان تخفیف

دیدم چو ...گفت

آسوده توان خفت در این جای شریف

ای فرق ترا تاج تفاخر به فرق

در بحر می از خماری‌ام ساز غرق

مپسند که امشب بر مستان غرور

ریزم عرق وجه پی وجه عرق

آنچای که چون خور دهد از جام شعاع

از قلب زدوده زنگ و از مغز صداع

همرنگ می است لیک می را باوی

فرقیست که در میان جلق است و جماع

زاهد چه پی کوثر و زمزم گردم

بگذار بجام باده جم گردم

داد آخرت آدم صفی بر دنیا

من پر که ترقی کنم آدم گردم

تا کی دم پستی و بلندی بزنیم

از حادثه درد دردمندی بزنیم

بنشین به بساط تا نشاطی بکنیم

بر خیز برندی که برندی بزنیم

عمری به جهان چو پایکوبی کردم

در خلق سیاحتی قلوبی کردم

مشنو که نبیند آدمی بد از خوب

من بد دیدم به هر که خوبی کردم

دلاک پسر نکار مه پیکر من

کز تیغش رشکهاست درخنجر من

از بهر تراشیدن سر چون خیزد

بیرون آید زشوق ...از سرمن

عطارد پسر شکر ز مرجانم ده

عنابی از آن لبان خندانم ده

به دانه بهل به زنخدانم بخش

بردار سپستان و دو پستان و دو پستانم ده

گویند به معراج که امری‌ست جلی

حق بود و رسول وآنکه حق راست ولی

لیکن چو نصاری تو به تثلیت مکوش

کان جمله علی بود و علی بود و علی

گر رسته شوی جنت و کوثر خواهی

وربسته شوی شوکت و افسر خواهی

شوبنده درگاه علی اکبر فیض

از ایزد اگر که فیض اکبر خواهی

شاه لاهوت گذر خسرو ناسوت گذار

گشت چون بیکس و شد بر زبر اسب سوار

دخت و اخت وزن و فرزند و کنیزان نزار

ازحرم زد بدو چارش صف هشتاد و چهار

همه بر دوره او اشک فشان جمع شدند

[...]

در ره شام یکی روز بهنگام غروب

ره بدیری شد شان آل علی زاهل ذنوب

راهبی بود درآن دیر مبرا زعیوب

بلکه از پاک دلی آگه از اسرارغیوب

های و هوی سپهش رهبر بربام آمد

[...]

بود از مظهر حق دخترکی در اسرا

موکنان مویه کنان جامه دران نوحه سرا

قامت از بار یتیمی شده یکباره دو تا

وزغم در بدری گرد بسر خار بپا

بر دل آشوبی و درخون جگری یار همه

[...]

چوشد در روز عاشورای پر شور

جهان ازگردکین چون شام دیجور

علی اکبر آن پیرانه عشق

کزو تکمیل شد سرمایه عشق

مهین شهزاده کز حسن رویش

[...]

ای که ایزد را کنی شکر و سپاس

لفظ را بگذار و معنی را شناس

شکر هر چیزی زجنس خویش دان

وزچنین شکر اندکی را بیش دان

شکر زر وسیم اینست ای عمو

[...]

ای که منطق را کنی صرف مرام

بگذر از موضوع و محمول کلام

ذکر چبود پای تا سر ذکر شو

در توجه از حوادث بکر شو

خود همین اعراض محض است از خدا

[...]