در عهد تو حسن را زکاتی نبود

پیمان و وفای را ثباتی نبود

سهلست اگر روی ز من گردانی

این هم خالی ز التفاتی نبود

گر مشکل حشر بر تو مفتوح شود

تو نوح و تن تو کشتی نوح شود

امروز چنین که روح تو تن شده است

فردا چه عجب تن تو گر روح شود!

چون جبهه‌اش از ناز گرهگیر شود

وز غمزه تبسم آشتی سیر شود

تیر نگهش بال غضب بگشاید

جوهر گرة ابروی شمشیر شود

سعی تو کلید قفل مشکل نشود

تقدیر به تدبیر تو باطل نشود

گر هر دو جهان خواسته باشند چه سود

چیزی که خدا نخواست حاصل نشود

تا از سر مرد عقل بیرون نشود

در وادی غم پیرو مجنون نشود

دردی که نداری نتوان بر خود بست

تا خون نخوری اشک تو گلگون نشود

در کفر و در اسلام دری باز نبود

عشق آمد و درهای فرو بسته گشود

یک ذرّه چنانکه می‌نمودیم نه‌ایم

عشق آمد و آن چنانکه هستیم نمود

خود را با ما چو دیده بستیم نمود

گردی بودیم چون نشستیم نمود

در پردة آینه نهان بود رخش

این چهره درست تا شکستیم نمود

تا نیش زبانم رگ اندیشه گشود

غارت‌زدة دو کونم از گفت و شنود

از شومی یک زبان به بادش دادم

نقدی که ز پنج حس دل اندوخته بود

در دل هیچم ز خیر و شر درناید

در کلبة من پرتو خور درناید

پرویزن حسن است مژه در نظرم

تا هر چه بد است در نظر درناید

دورم افکند چرخ اگر زان خورشید

گویا که کمال بنده در دوری دید

دیدی که نکرد ماه تحصیل کمال

تا دوریش از مهر به غایت نرسید

دیروز که آن شکر لب از ما رنجید

می‌کرد زبان عتاب و لب می‌خندید

بر سینة مجروح اسیران بلا

آن می‌زد زخم و این نمک می‌پاشید

تا پا سر زلفت از سر دوش کشید

خظ حلقة بندگیت در گوش کشید

دادی به دم خیره‌نگاهان خود را

تا آینه‌ات تنگ در آغوش کشید

گر بی‌عمل از علم کسی بهره ندید

از علم ولی قفل عمل راست کلید

علمست چو چشم، و پا عمل، اندر راه

تا چشم ندید راه، پا ره نبرید

آنرا که خبر ز عالم راز رسید

در گوش سر از لُبّ دل آواز رسید

از عالم آغاز به انجام آمد

باز از ره انجام به آغاز رسید

گر زانکه ز گفتگوی درس اسرار

بر خاطر نازک تو باشد آزار

تو معدن فضلی و بود معدن را

آزار ز دست گنج خواهان بسیار

در آرزوی وصال آن خوشرفتار

زان‌رو که خلا محال باشد هر بار

خلوتگه دیده از همه پردازم

شاید که به دیده‌ام درآید ناچار

در کشور فضل کرده یزدانت صدر

خورشید برِ تو گه هلال و گه بدر

سرتاسر آفاق ترا بنده سزد

افسوس که مانده‌ای تو مجهول‌القدر

دورم ز تو ای نگار خاکم بر سر

سیلی خور روزگار خاکم بر سر

از شعله جدا چو اخگرم زنده هنوز

خاکم بر سر هزار خاکم بر سر

در سایة سرو قدت ای مایة ناز

از بهر وصال دل حسرت پرداز

خواهم شبکی چون شب هجران بی‌صبح

با فرصتکی چون سر زلف تو دراز

فیاض ترا لاف حرامست هنوز

طرز سخن تو ناتمامست هنوز

شعر تو چو میوه‌ای که نورس باشد

رنگین شده است لیک خامست هنوز