دو هفته پیش که آید ز ره مه شعبان

رسید پیک سموم و برید تابستان

نفس گسسته بدن خسته دیده آتشخیز

ز ره رسیده تعب دیده سینه آتشخوان

درشت خوی و ترش روی و تلخگوی چنان

[...]

بگاه شام که از ریو جادوی ریمن

فتاد خاتم جم در بدست اهریمن

بگور غار فرو رفت تا جور بهرام

بکام مار در افتاد نامور بهمن

فرو نشست چو از تاب شعله آتش مهر

[...]

جشن میلاد شهنشاه زمین و زمن است

عید مولود خداوند جهان بوالحسن است

روز عیش است بده ساقی از آن باده ناب

که بتن توشن و بسر هوش و بخاطر فطن است

مهربان ماه من ای آنکه مرا بزم طرب

[...]

ایدون که جهان تیره تر از پر غراب است

وقت من از اندوه وز تیمار خراب است

چشم من از اندیشه این رنج پر آب است

«کامد شب و از خواب مرا رنج و عذاب است

ایدوست بیار آنچه مرا داروی خواب است»

[...]

ای جان و سر حبیب و ایمان حبیب

ای درد دل حبیب و درمان حبیب

تو جان همه عالمی، آزرده مباش

اندوه تن تو باد بر جان حبیب

آن یک گوید که چرس و تریاک خوش است

وان یک گوید فشرده تاک خوش است

از من بشنو که هر دو آلودگیست

دامن زهر آلودگی ای پاک خوش است

آن یک گوید که چرس با بنگ خوش است

و این یک گوید شراب گلرنگ خوش است

از دود سیه میشود از آب خراب

آئینه دل هماره بی رنگ خوش است

زاین خم که همیشه بی می ووارون است

میخانه عیش من چرا پر خون است

عیبش نکنم گر، دنی و گر، دون است

زانروی که نام نحس او گردون است

سیگار که لب بر لب تو دوخته است

آتش بدلم از حسد افروخته است

دلسوخته تر ازو منم در عشقت

لعل تو اگر قسمت دلسوخته است

آن زلف سیه که خوشه خرمن تو است

چون هاله بگرد ماه، پیرامن تو است

آنرشته که پای بند دلها است چرا

سرگشته همیشه دست در گردن تو است

یکعمر رهم بدیر خمار افتاد

کارم بکلیسیا و زنار افتاد

بد عاقبی که در این آخر کار

بازم سوی مدرسه سرو کار افتاد

بنگر بنگارم که عجب میگذرد

جان است توئی که بلب میگذرد

آن گردن سیمین بمیان زلفین

روزی است که در بین دو شب میگذرد

عمری است که عمر به تعب میگذرد

از هجر توام روز چه شب میگذرد

چون زلف تو تاب دارد و چشمت تب

روز و شب من به تاب و تب میگذرد

دیشب صنمی وعده بازارم کرد

در بند دو زلف خود گرفتارم کرد

سیگار بدست شاد و خندان بگذشت

دلسوخته چون کاغذ سیگارم کرد

لب جز لب سیگار بدان لب نرسد

هرگز کسی از لبش بمطلب نرسد

دلریش و درون سوخته و خاک شده

تا کس نشود، لبش بدان لب نرسد

تا جامه گلگون ببرش دوخته شد

آن آتش سرخ باز افروخته شد

از آتش او خرمن دل رفت بباد

وز شعله او خانه جان سوخته شد

درمیکده جامی ار بصد جان بخشند

الحق که چه بی بها و ارزان بخشند

تا کور شود چشم خضر در ظلمات

از چشمه نور، آب حیوان بخشند

شاید، که ترا فتنه عالم نامند

آشوب همه عالم و آدم نامند

چون در همه عالمت نظیری نبود

شاید، که ترابنام عالم نامند

می نور دل و دیده انگور بود

می آتش طور و شعله نور بود

آن سبز درخت کاتش سرخ ببار

آورده، همین درخت انگور بود

هر کس سخنی گوید از آغاز وجود

از مطرب عشوه ساز نغمه پرداز وجود

من هیچ ندانستم از این پرده جز آنک

از پرده برون نمیشود راز وجود