وصلش شادیست وز پسش زود غم است

آزرده ز من شادی و خشنود غم است

ای آفت دل ز آتش دل دود غم است

مایه است هوای تو بر او سود غم است

آویخته در هوای جان آویزت

بی رنگ شدم ز عشق رنگ آمیزت

خون شد جگرم ز غمزه خونریزت

تا خود چکند فراق شورانگیزت

رویم ز غمت گونه خال تو گرفت

چشمم همه صورت جمال تو گرفت

اینجا چو مرا غم وصال تو گرفت

ای دوست مرا دست خیال تو گرفت

ای شاه ز بزم تو جهان را خبرست

در بزم تو امشب آفتاب دگرست

وین آتش کاسمان ازو در خطرست

چون بنگرم از هیبت تو یک شررست

گر نور فلک چو طبع ما گردد راست

در مدح تو از طبع سخن نتوان خواست

هر بیت که در مدح تو خواهم آراست

در خورد تو نیست بلکه در طاقت ماست

طاهر که خطاب تو بر از نام تو نیست

در مملکت ایام چو ایام تو نیست

رامش چو ازین دولت پدرام تو نیست

هر کام که شاه راست جز کام تو نیست

با ما ثقت الملک هم آوازی نیست

کس را با بخت هیچ دمسازی نیست

ای دشمن ملک آنچه تو آغازی نیست

با دولت طاهر علی بازی نیست

چشم تو چو فتنه جهان سوزانست

مژگانت چو نوک تیر دلدوزانست

زلفینت به رنگ روز بر روزانست

عذر تو چو توبه بدآموزانست

شد صالح و از همه قیامت برخاست

بارید ز چرخ بر سرم هر چه بلاست

گر شوییدش به خون این دیده رواست

در دیده من کنید گورش که سزاست

اندر خور نعمت توام خدمت نیست

و آن کیست کش از نعمت تو قسمت نیست

آن چیست که نزدیک من از نعمت نیست

جز دیدن روی تو مرا نهمت نیست

آن شیر که او به صید جز شیر نکشت

گشت از پس آن خوابگهش چون خرخشت

مسعود ملک نخست یک زخم درشت

زد بر مغزش چنانکه بگذشت از پشت

رنج دل  رنج دیده جز دیده نجست

دانی که شد این گناه بر دیده درست

در جمله جهان صورتی از دیده نرست

کش چندین موج خونش از دیده نشست

در ماه چه روشنی که در روی تو نیست

ور خلد چه خرمی که در کوی تو نیست

مشک ختنی چو زلف خوشبوی تو نیست

یکسر هنری عیب تو جز خوی تو نیست

در فرقت آن کس که تن و جان تو اوست

این ناله سر بسته بی دل نه نکوست

در انده هجرانش اگر داری دوست

چون نای ز دل نال نه چون چنگ ز پوست

از چرخ چو بر تو مهر فرزندی نیست

دلتنگی کردن از خردمندی نیست

چون کار تو چونانکه تو بپسندی نیست

در روی زمین هیچ چو خرسندی نیست

از حصن بلند دوزخ سرد مراست

با خون دو دیده چهره زرد مراست

صد یار عزیز ناجوانمرد مراست

کس را چه غمست کاین همه درد مراست

خوی تو چو رخسار نکوی تو نکوست

بی روی نکوی تو نکویی نه نکوست

چون نار همی پاره کنم بر تن پوست

از انده هجران تو ای دلبر دوست

آنی که زمان زمان مرا عشق تو بوست

بی روی نکوی تو نکویی نه نکوست

در عشرت و در نشاط امروز ای دوست

بیرون آیی همی چو بادام از پوست

تا من سر آن روی چو مه خواهم داشت

بر لشگر عشق تو سپه خواهم داشت

هر جا که روی پس تو ره خواهم داشت

بازارچه تو را تبه خواهم داشت

ای بازوی دولت آستینت ظفرست

در دست ز فتح روز کینت سپرست

چرخست زمین که بر زمینت گذرست

دلشاد نشین که همنشینت ظفرست