چنان دزدی که او چیزی که دزدید

زخود آنچیز را دیگر بدزدد

اینچنین کارهاش پیش آید

هر کسی را که بخت برکردد

هان مهل قاری که دزدند از تو شعر البسه

پاسبان خویش باش و کرد رخت خویش کرد

در برش بر هر قدی از رخت تقصیری نکرد

یکسر سوزن برای خویش توفیری نکرد

مخقی خورد چشم بر قدمن

نرسانید جامه هموار

همچو ابنای روزگار او نیز

تنک چشمی خویش کرد اظهار

سخنهای سرآشیبی نباشد غالبا به زین

در عصمت و طهارت خاتون نرمدست

یاران بقچه کش همه محضر نوشته اند

رختت از هر چه هست افزون باد

مرا ببستر اکر چه لت کتان انداخت

زروی صوف نظر بر نمیتوان انداخت

مراهم در ین جامه نانی بباید

نگفتم شدم کلی از قوت خائب

بود که صدر نشینان کوی در در جیب

نظر کنند بافتاده کفش صف نعال

بذیل جامه عمرت سجیف سرمد باد

بدرز آن عدد بخیهای او مه و سال

چارقب را بپادشاهی رخت

کوس اقلیم پنجگانه زدند

بقچه را رخت صندلی دارند

پرده را سر بر آستانه زدند

سفله چو جاه آمد و سیم ورزش

سیلی خواهد بحقیقت سرش

صوف ارچه شود کهنه دوزند کلاه ازوی

دیباچه شود کهنه پاتاوه نخواهد شد

بگز نیزه قدخصم از آن پیمایند

تا ببرند بشمشیر و بدوزند بتیر

خرگاه بپیرامن وی خج ببرکت

گوئی بر شاهیست کمر بسته غلامی

اندیشه غلط کرده و دور افتادید

چون دامن جبه در تنور افتادید

آبی دگر دو تاره گر برکه گرفت

تا روی بازشست زسالوی قندهار

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

یکی چنانکه در آئینه تصور ماست

این همه نقش بدیوار در آرایشها

نظر آنکو نکند نقش بود بر دیوار