خوش آمد این جهت از ریشه میان بندم

که خویش را بپس و پیش شاهدان آویخت

نجاراگر نکو نزنی میخ را بدر

هر جامه که می بدرد در ضمان تست

خواستم از خدای دستی رخت

پیرهن داد و گفت بنیادیست؟

آستین را از نمد میبر بسرمی نه چو تاج

ور کلاه احمدی و با یزیدی نیست نیست

(انکه راهست کفش در پامنک)

نتواند نهاد گام فراخ

قیغاج جلنگ سبز را جامه سرخ

گل بود بسبزه نیز آراسته شد

کهنه دریدیم تا بنو برسیدیم

آیت رحمت پس از عذاب نویسند

اوصاف قبا همیشه قاری

در قافیهای تنک گوید

چون کفل پوش که برپشت خران اندازند

یقه پهن نگه کن که کنون میدارند

تا صوف مرقع یافت سنجاب بزیر خود

دیدیم که از شادی در پوست نمیگنجد

بالای موی دستار بینم اگر چه گفتند

بالاتر از سیاهی رنگ دگر نباشد

زگازری که ز سعدی همی رسد گازر

مسافر برو بحرست عزتش دارید

در زیان برقد کس جامه کوته مبرید

از خدا شرم بدارید و ببالا نگرید

بهار از پوستین رو را جدا کن

که دیگر در خزان با هم توان بود

آستین فراخ خرقه نگر

که زدامانش فرق نتوان کرد

جبه پر پنبه تابستان چو پوشم عیب نیست

هر چه سرما باز دارد دفع گرما هم کند

در دل اطلس ختا قصد شکست سوزنست

قصد دل شکستگان هر که کند خطا کند

صبر بسیار بباید پدر پیر و حلاجش

تا دگر مادر کتو چوتو فرزند بزاید

بند شلوار نشاید که ببندند چنان

که بدندان وبدستش نتوانند گشاد

کودک درزی که داری چشمه سوزن دهان

دامن رختم چو دوزی لب بلب باید نهاد