هر سو به تن از زخم مهی کاسته‌ای

یا صفحهٔ گل از رقم آراسته‌ای

چون شعلهٔ آتشین که از خوردنِ چوب

سرکش‌تر و خانه‌سوزتر خاسته‌ای

ای از تو صور نگار هرجا کوری

زیب از تو دهد به عاریت هر عوری

هرکس مثلی به عقل خود می آرد

نوروز و دهست و روستایی سوری

هان بلبل هان صفیر محکم ندهی

تا طوطی غنچه نشکفد دم ندهی

از غیب به باغ طایران آمده اند

خامش که ز شاخسارشان رم ندهی

خوش بوست بس این زلف دو تا بر که زدی؟

بوی تو نمی دهد چرا؟ بر که زدی؟

این معنی تازه از چه کس دزدیدی؟

این شعر تو نیست، از کجا؟ بر که زدی؟