از می لبش آتش تر آورد برون

از آب به خنده شکر آورد برون

خورشید ستاره بر مزارم بارید

تا از شبه یار گوهر آورد برون

عیسی نفسی غبارت از دم بفشان

روحی ز وجود گرد آدم بفشان

وجدی کن و زین طلسم خاکی بدرآی

شوری کن و قید جسم از هم بفشان

بنمای رخ و شکفته رویم گردان

بگشای لب و فرشته خویم گردان

زان خط که چراگاه غزال نظرست

بردار نقاب و مشگ بویم گردان

خود را به رکاب آشنایی برسان

سعیی کن و خویش را به جایی برسان

چون غایت ره بغیر یک مقصد نیست

هر ره که روی به انتهایی برسان

خوش رست چمن رشته خارا برچین

خوش یافت بهار پر ز دیبا برچین

بلبل به خراش سینه آوا بشکست

از سایه گل خرده مینا برچین

فکری کنم و دهم سرانجام سخن

شاداب کنم به مدح تو کام سخن

فرمان تو زنده کرد اگر نام مرا

من زنده کنم به نام تو نام سخن

شب تا سحرم فسانه خوان غم او

خوابم نبرد ز داستان غم او

تا بار امانتش به خائن ندهم

صد جای نشسته پاسبان غم او

ای فیض سپهر و نور اختر با تو

حسن صدف چهار گوهر با تو

فوق فلک و تحت سما در خور کیست

زیبنده تخت و فر افسر با تو

دل جز ز دو زلف پرخم و پیچ مجو

از عشق نشان به قرعه و زیج مجو

بنشین و نگاه کن که آسیمه دلست

هرکس که چو روین است ازو هیچ مجو

آویز به طره از خم و پیچ مگو

زان مصحف چهره گوی از زیج مگو

او تو شده است کار خود می سازد

تو هیچ نیی هیچ مجو هیچ مگو

ذوق آمده رخت خوش دلی بر در نه

بنما در ناب و داغ بر کوثر نه

زان خنده شیرین و لب گلناری

لخت جگری بخای و بر اخگر نه

هرچند که جور بی محابا داری

کس رنجه نمی شود چه پروا داری

صد حور و پری اگر رسد ننشیند

بر گوشه خاطری که تو جا داری

بدگوییی خود کنم مگر یار شوی

بستانمت از تو تا وفادار شوی

یک رنگان را ظریف طبعان نخرند

رنگی دگر آیم که خریدار شوی

گر در شب تیره تابیم نور شوی

ور در دم مردن آییم سور شوی

از دیده من اگر ببینی رخ خویش

ترسم که به حسن خویش مغرور شوی

ای دل ز سفر تحفه چه سوز آوردی

وز عشق چه حرف دلفروز آوردی

تا ذروه وصل صد مقامست بگو

با دوست کجا شبی به روز آوردی؟

تا نگذری از قشر منقا نشوی

تا رو نکنی به اصل بینا نشوی

تا در نزنی چنگ به هر چیز که هست

شیرازه جزو در کل اجزا نشوی

تا کی همه کوکنار آخر گزکی

شیرین تر ازین بسست شیرین ترکی

زین سفره عیش چند بی میل خوریم

گر نیست کباب پخته گرد نمکی

یک دم دل شاد را به صد دم ندهی

واندم به دم عیسی مریم ندهی

مرغان ضمیر از صفا رام شوند

جمع آی که از تفرقه شان رم ندهی

از ابر به کشتزار بایسته تری

وز باد به نوبهار شایسته تری

هر شام من از فراق تو خسته ترم

هر صبح تو از زحمت من رسته تری

چندان که به حکمت گروی دورتری

تا می شمری نجوم بی نورتری

آن کور که تو راه ازو می پرسی

او می داند که تو ازو کورتری