شد جان عطا ز اوج گردون به فراز

نادیده عطا عطیت عمر دراز

او بد ز جهان عطا ولی دانستم

کاین سفله جهان عطای خود خواهد باز

آغاز غم تو ماجرائیست دراز

و آهنگ فراق تو نوائیست دراز

آن طره کوته تو خوب است ولیک

بالای بلند تو بلائیست دراز

گفتم ای اجل با تو ستیزد هرگز

یا عارض و زلف تو بریزد هرگز

آوخ که به عمری دگر از باغ جهان

سروی چو قد تو بر نخیزد هرگز

شمعم که ز دوری تو ای جان افروز

خالی نیم از گدازش و گریه و سوز

می نگسلدم تب از تب و درد از درد

بدحالترم شب از شب و روز از روز

دل می گسلد ز عشق زنجیر هنوز

غم می شکند در جگرم تیر هنوز

من سیر شدم سرم نشد سیر ز عشق

من پیر شدم دلم نشد پیر هنوز

در چشم من است آن رخ رخشنده هنوز

بر یاد من است آن لب پرخنده هنوز

تو سرو جوان فتاده در پای اجل

من پیر به ماتم تو در زنده هنوز

ای دوست در آن شکایتی یانه هنوز

هم بر سر آن حکایتی یا نه هنوز

ما بر سر خدمتیم بنمای که تو

با ما به سر عنایتی یا نه هنوز

ای دوست ز دوست تا توانی مگریز

آهسته که قدر ما بدانی مگریز

با افعی زهردار هم کاسه مشو

وز صحبت آب زندگانی مگریز

ای نفس مزن به جور و بیداد نفس

وز عمر ذخیره کن کم آزاری و بس

خواهی که نترسی ز کسی در دو جهان

آن کن که در این جهان نترسد ز تو کس

جانا شکری زان لب شیرینم بس

فریاد دل ضعیف مسکینم رس

گفته ست طبیب به علاج است ترا

من به ز تو در جهان نمی بینم کس

در عشق خیال تو مرا محرم بس

با درد فراق غمگسارم غم بس

ور همدم و همنفس بود آرزویم

شام و سحری همنفس و همدم بس

ای صبح رخ از سوز شب تار بترس

وی خفته ز آه من بیدار بترس

ترسم که شبی در تو رسد سوز دلم

از سوز دل سوخته زنهار بترس

گفتم به تو از ناله درویش بترس

وز سوز سحرگاه دل ریش بترس

زینها چو نترسی و نداری دل نرم

باری ز زوال دولت خویش بترس

درمان چو نجوئیم به دل درد مباش

گرم است دلم با تو به دل سرد مباش

تا برخوری از جان و جوانی و جمال

باعاشق پیر ناجوانمرد مباش

ای تن ز شب دراز دلسوز مباش

وی دل ز پی صبح غم اندوز مباش

رو همدم شمع گرد و گو صبح مدم

شو مونس رود باش و گو روز مباش

گر عاشقی انده کش هجران می باش

با درد در انتظار درمان می باش

خون می خورو همچو غنچه در دل می دار

جان می ده و همچو شمع خندان می باش

یک یک هنرم بین و گنه ده ده بخش

جرمی که نرفت حسبته لله بخش

ازباد دروغ آتش خشمت مفروز

و آب رخ من به خاک سلغر شه بخش

سبحان لله قد و خط و رخسارش

وان ابرو و چشم و لب شکر بارش

گوئی که به التماس من صورت کرد

نقاش قضا به مستطر و پرگارش

سوگند به خاک قامت چالاکش

نی نی که به جان نازنین پاکش

خوردم که اگر زیارتش دریابم

در رخ مالم چو آب حیوان خاکش

دلخسته ام از شنیدن احوالش

کآورد چو نال آن شکرین لب نالش

چون بینم سرو قامتش بر بستر

یا لاله رخش زرد شده بر بالش