در نامه تو قلم چو گردن بفراشت

گفتم بنویسم و سرشکم نگذاشت

حال دل مشتاق نه آن صورت داشت

کآنرا به سر کلک توانست نگاشت

دلبر به گه وداع چون رو برداشت

هر کس که مرا بدید بی جان پنداشت

بگذشت چو برق تیز و خندان و مرا

چون ابر دریده جیب و دامن بگذاشت

تقدیر و قضا ترا چو آزرم نداشت

بر جان و جوانیت دلی نرم نداشت

اندر عجبم ز جان ستان کز چو توئی

جان بستد و از جمال تو شرم نداشت

وصلت بگذشت و دیده با نم بگذاشت

هجرت برسید و بر دلم درد گذاشت

دل را ز تو ناامیدی امید نبود

چشمم ز تو این سنگدلی چشم نداشت

زان نقش که بر دلم خیال تو نگاشت

هجران تو سنگدل خیالی نگذاشت

من کز تو جفا و ناامیدی دیدم

یارب ز که امید وفا خواهم داشت

عمری به امید و آرزویت بگذشت

یکچند درآمد شد کویت بگذشت

با اینهمه در امید ناامیدی

عمرم همه در حسرت رویت بگذشت

عمری که در این هجر جگر سوز گذشت

بر جان و دلم چو تیر دلدوز گذشت

روزی گفتی به وصل ما دیررسی

شد دیر و از آن دیر بسی روز گذشت

ای عارض تو نخست بنیاد بهشت

روی تو مثال خلوت آباد بهشت

گر باشم در بهشت یاد تو کنم

ور روی تو بینم نکنم یاد بهشت

ای روی تو در جهان نمودار بهشت

با روی تو فارغم ز دیدار بهشت

گر خلق به چشم من ببینند رخت

زان پس نشود کسی خریدار بهشت

خاکی ز زمین که عطف دامانت برفت

در دیده کشم به آشکار و به نهفت

این عذر که آمدی کجا خواهم خواست

وین لطف که کرده ای کجا دانم گفت

از روزن خیمه گفت ماهم به نهفت

چون ماه فرو رود منت گردم جفت

مه رفت و مهم نامد و چشم هیچ نخفت

نا آمد اختر مرا دگر چتوان گفت

تا درد تو شد با دل حیرانم جفت

بس در که دو چشم گوهرافشانم سفت

گفتی که چگونه ای چه پرسی از من

من بی تو چنانم که بنتوانم گفت

ای خاک ز درد دل نمی یارم گفت

کامروز اجل در تو چه گوهر بنهفت

دام دل عالمی فتادت در دام

دلبند خلایقی در آغوش تو خفت

با دل سخن خویش بگفتم به نهفت

کاین چشم من از عشق فلان دوش نخفت

من بودم و دل پس این سخن فاش که کرد

با دل سخن خویش نمی یارم گفت

عمری دلم اندر پی وصل تو شتافت

جان درسر کار کرد و هم کام نیافت

زین رنج هزار یک ندید اسکندر

کز جستن آب زندگی روی نتافت

سرویست قدش ولیک روی از من تافت

ماهیست رخش ولیک در گلخن تافت

در دوستی اش به کام دشمن گشتم

وین می کشدم که کام از او دشمن یافت

دل در پی کام یکدم آرام نیافت

وز کام به جز نام در ایام نیافت

در کام دو صد شست بلا یافت ولیک

در مدت شصت سال یک کام نیافت

جان گر ز غمت با دل پرتاب برفت

سر نیز بسان تیر پرتاب برفت

بنشست چو برف دیر و سردی ها کرد

بگداخت به انتظار و چون آب برفت

دردا که دل عاقلم از دست برفت

وز عمر همه حاصلم از دست برفت

دریاب که پای صبرم از جای بشد

باز آی که کار دلم ازدست برفت

دل با تو بسی به جان بکوشید و برفت

و امید ز پیوند تو ببرید و برفت

چون از چمن وصل تو نشکفت گلیش

دامن ز تو همچو غنچه درچید و برفت