دیدن نگذارند بر وی گل و باشد

روزی که خزان آید و بر خاک فشاند

بنمود روی خویش چو چشمم پر آب دید

نتوان بجز در آب بلی آفتاب دید

خواست ناصح تا دهد تسکین من از اضطراب

نام او برد و بسی بر اضطراب من فزود

شادمان غیر به الطاف تو، من شادم ازین

که یقینت به وفاداری او نیست هنوز

ز بهر کشتن من گر بهانه میجویی

همین که نیست گناهی مرا گناهم بس

او ز وصل شمع سوزد من ز هجر روی یار

باشد اندر سوختن فرقی که با پروانه‌ام

بدام اندیشه از گلشن بگلشن بیم از دامم

نه در گلشن قرارم بود و نه در دام آرامم

می‌روم تا چه کند مکرمت باده فروش

نقد جانی به کف و حسرت جامی دارم

ناصح این روی ببین منع من از یار مکن

ور دل از کف ندهی عیب خود اظهار مکن