دی دست نگارین بت سیمین تن من

بر گردن من فگند و شد رهزن من

هر جرم که بر گردن از آن دستش بود

از گردن خود فگند بر گردن من

این طاس مصفی که بود آینه گون

گیرند ز دست هم حریفان بشگون

شوید همه آلایشم از تن یا رب

چون طاس فلک مباد این طاس نگون!

آه از حسنین، کز جهان شیون و شین

سر زد زغم آن دو امام کونین

ای وای از آن زمان که خورد آب حسن

فریاد از آن دم که نخورد آب حسین

در دل آهم شعله فروز است ببین!

در سینه ز داغ تو، چه سوز است ببین!

حال دل من، که دیده بودی شب وصل

امشب ز فراقت بچه روز است ببین!

بشکافته دوست بر تنم پوست ببین!

جان خسته و دل شکسته ی اوست ببین!

از دشمنی دشمن اگر بیخبری؟!

با دوست بیا، دوستی دوست ببین!

آن زلف، که صید مرغ دل کرده ز چین

بس خون جگر بمشک پرورده ز چین

خلقی بعجب ز طره ی مشکینش

کو خورده شکست و غارت آورده ز چین

شاها!تا کی پیاده ماند فرزین؟!

پیلت در پویه با دو، اسبت در زین

خندد برخش اختر و، چه خوشتر ازین؟!

کآذر برزین بود، چو آذر برزین

شد زلزله یی، که نیست شد هست زمین

بس سرو روان که گشت پابست زمین

مردم بفغان آمده از دور سپهر

من خاک بسر میکنم از دست زمین

یا رب! یکی از عباد زورآور تو

آمد بدر حجره، که چون شدزر تو؟!

من آمده ام بمسجد از بیم اکنون

او بر در من نشسته، من بر در تو

ای من ز جفا جسته جدایی از تو

و اغیار ندیده بیوفائی از تو

دیده همه دلبران و دلباختگان

بیگانگی از من، آشنایی از تو

از کین چکند تا بدل ما دل تو؟!

باشد دل ما شیشه و خارا دل تو!

گر نیست دلت سنگ؟ چرا ز افغانم

خون شد دل خوبان همه، الا دل تو؟!

گفتم: بدلی نکرده یاری دل تو

آورده هزار دل بزاری دل تو

گفت: اینهمه را کرده دل من؟ - گفتم:

آری دل تو، دل تو، آری دل تو

جز در دل من گذر ندارد غم تو

از هیچ دلی خبر ندارد غم تو

غمهای جهان، جمله بهم سنجیدند

کاری بغم دگر ندارد غم تو

صحبت چه شود گرم میان من و تو

آید بمیان راز نهان من و تو

بیخود شوم و، بخود چو آیم، چه شود؟!

گویی که چه رفت بر زبان من و تو؟!

گفتم: یار است پای من در گل از او!

گفتم : بخت است کار من مشکل از او!

نی نی گله نه ز یار دارم، نه ز بخت

دل دشمن من بوده، و من غافل از او!

سویم بفرست گاه پیغامی و گاه

باز آی که تا ببینم آن روز چو ماه

غافل مشو از حال من القصه که من

هم گوش برآوازم و، هم چشم براه

جار جنبم گر ندهد جاریه به

مار ار کشدم، ز منت ماریه به

......................................

عریان تنیم ز جامه ی عاریه به

ای کشته ی امروز تو، فردا زنده؛

وز لعل تو، چون خضر و مسیحا زنده!

وین زندگی است مرگ به، گز تیغت

ببینیم هزار کشته و، ما زنده!

ای باخته نرد دلبری با زهره

وانداخته زهره را بششدر مهره

ترسم که ز بیوفائیت رخت کشم

زین شهر و شوم به بیوفائی شهره

نه روی گله دارم و نه رای گله

خوش نیست که اید بمیان پای گله

از هر گله بسته ام لب، اما چکنم

دارم گله جایی و، بود جای گله!