میخانه، ز کارگاه مانی خوشتر

مینای می، از برد یمانی خوشتر

این آب، ز آتش جوانی خوشتر

این آتش، از آب زندگانی خوشتر

پیمانه ی ما پر از شراب اولیتر

این کشتی نوح است، در آب اولیتر

زین هستی و نیستی، بمستی رستم؛

در دیر خراب هم، خراب اولیتر

ای رفته سوی خلد، ز دامان پدر

وی داده بچنگ غم گریبان پدر

با اینهمه مهربانی آخر دیدی

با جان پدر چه کردی ای جان پدر؟!

ز آزردن جان خسته جانی بگذر

از قتل من پیر، جوانی بگذر!

شکرانه ی بازوی توانا، صیاد!

از کشتن صید ناتوانی بگذر!

امشب دارم بجان ز تن سوز دگر

و امروز بدل ناوک دلدوز دگر

ای وای اگر بمن ز هجران گذرد

چون امشب و امروز، شب و روز دگر!

این پرده که نقش چین خجل کرده نگر

زیبش ز بتان ناز پرورده نگر

خاموش، ازین بزم خوش آوازان بین

بی پرده پری رخان درین پرده نگر

آذر! دو جهان بدرگهش بنده نگر!

ز آن غمزه و خنده، کشته و زنده نگر!

صد زنده ازو کشته شود، غمزه ببین

صد کشته ازو زنده شود، خنده نگر!

آذر! آن شوخ را در اندیشه نگر!

دلباخته دلبر جفاپیشه نگر!

آن رخ که چو لاله بود، چون خیری بین

آن دل که چو سنگ بود، چون شیشه نگر!

چل سال، براه عاشقی کردم سیر

گفتم: شودم عاقبت کار بخیر

اکنون که باین روز فتادم، نالم

از چشم خوش تو، یا ز چشم بد غیر؟!

ای جود تو از ابر برآورده نفیر

هست از کرمت روی کریمان چو زریر

نگرفتم اگر زر از تو، عذرم بپذیر

هرکس به تو گفت ده، به من گفت مگیر

زآن د رچو روم، عاشق زاری کم گیر؛

از صید گه خویش، شکاری کم گیر

از رفتن چون منی، مرنجان خاطر؛

از گوشه ی آستان، غباری کم گیر!

از غالیه خاک این چمن بیخته گیر

ز آبش، بگلاب و مشک آمیخته گیر

صد گونه گل مرادش از هر گلبن

سر بر زده و شکفته و ریخته گیر

شب بیتو چو باشم، سحرم ناید باز

ور با تو نشینم، رسدم صبح فراز

در حیرتم از کار شب خود، کآن شب

چون با تو بود کوته و، چون بی تو دراز؟!

هر مرغ که نامه ی من از تیهو و باز

آرد سوی تو، ناید از آن کوی تو باز

راه عجبی فتاده ما را بمیان

کز یک طرف است بسته، از یک سو باز

در کنج خرابه بر حصیری دو سه گز

با دخترکی گرم تر از دختر رز

هان می میخور، ورنه دل خود میخور،

هن لب میمز، ورنه لب خود میگز!

جویم هر روز شب، که کاهد این سوز

گویم هر شب که: روز گردد فیروز

از عمر، چهل سال گذشته است و، هنوز

روز از پی شب گردم و شب از پی روز

تا کی شب و روز و روز، شب از سر سوز

نالم ز فراقت ای مه مهر افروز؟!

گفتی: شب و روزی دهمت دل، چه شود

کان شب امشب باشد و آن روز امروز

شبها دارم از آن مه مهر فروز

در سینه همه آتش و در جان همه سوز

گفتی: شب و روزت، ز چه شد تیره و تار؟!

آن موی چو شب ببین و، آن روی چو روز!

امشب ز مه رخت شبم مهر افروز

و امروز، ز طلعت تو روزم فیروز

القصه ز روزان و شبان در همه عمر

بگذشت بمن شب امشب و، روز امروز!

یاری که بود دردم ازوف درمان نیز

بگذشت و کشید از کفم دامان نیز

من در پی اینکه، باز گیرم دل ازو؛

او در پی آنکه، گیرد از من جان نیز!