طوفان بشنو چو نی، نوای تبریز

وز دیده ببار خون برای تبریز

تا جبهه نای و قامت چنگ چو نی

کن ناله برای نینوای تبریز

دهقان پسر کارگری کهنه لباس

آمد پی دعوتم ز شب رفته دو پاس

با پای برهنه راضی از دست و چکش

با فرق شکسته شاکر از بازو داس

گل نیست دلم که رنگ و بو خواهد و بس

در باغ چو من نام نکو خواهد و بس

با خاک نشینی نکند ناله و آه

از دولت اشک آبرو خواهد و بس

در مملکت انقلاب می باید و بس

وز خون عدو خضاب می باید و بس

خواهی تو اگر شوی موفق فردا

امروز دگر شتاب می باید و بس

شهزاده آزاد چو شد حارس فارس

خونریزی و اغتشاش شد جالس فارس

بس تاخت به فارس از ره جور فرس

ای وای به فارسی از این حارس فارس

ای دل تو همیشه راه حق پوی و مترس

با مسلک حق رضای حق جوی و مترس

کن پیشه خویش پاکی و چون طوفان

با داخله و خارجه حق گوی و مترس

امروز که گشته هر غمینی دلخوش

وز مقدم نوروز جهان مینووش

تبریک صمیمانه خود را طوفان

تقدیم کند به توده زحمتکش

با کجروی خلق جعلق خوش باش

با کشمکش گنبد ازرق خوش باش

دی با سیه و سفید اگر خوش بودی

امروز به کابینه ابلق خوش باش

ای دوست به فکر جنگجوئی کم باش

در صلح عمومی علم عالم باش

با هر که زنی لاف محبت یکروز

مردانه و ثابت قدم و محکم باش

از درد و غم زمانه افسرده مباش

وز کجروی سپهر آزرده مباش

ور گردش آسمان زمینت بزند

چون مردم سرگشته کله خورده مباش

در بیشه دهر، شیر با دندان باش

هم پیشه پنجه هنرمندان باش

گر شام کند خار چمن خون به دلت

چون غنچه صبحدم دمی خندان باش

ای خامه راست رو حقیقت جو باش

با خوردن خون دل حقیقت گو باش

گر سر ببرندت ز حقیقت گوئی

با دشمن و دوست یک دل و یکرو باش

در پای گلی شبی نهاده سر خویش

دادم به چمن آب ز چشم تر خویش

آنگاه چو مرغ  در قفس، با اندوه

کردم سر خویش را بزیر پر خویش

تنها نه منم غمین برای دل خویش

کس نیست که نیست مبتلای دل خویش

آن را که تو شادکام می پنداری

او داند و درد بی دوای دل خویش

ای آنکه ز جود تست دریا در رشک

افلاک همی گرید و می‌ریزد اشک

اولاد بنی آدم و با این همه جود

شرمنده احسان توام یعنی کشک

چون عامل ماضی است منصورالملک

در داخله قاضی است منصورالملک

ملت زهر آن شقی که ناراضی بود

دیدیم که راضی است منصورالملک

از یک طرفی مجلس ما شیک و قشنگ

از یک طرفی عرصه به ملیون تنگ

قانون و حکومت نظامی و فشار

این است حکومت شتر گاو پلنگ

آن رند دغل بازگه با مکر و حیل

با لفظ قرارداد، می کرد جدل

دیدی که چسان عاقبت اندر مجلس

بگرفت قرارداد، ناطق به بغل

کابینه اگر بود ز بحران تعطیل

دیروز به مجلس آمد و شد تشکیل

اما به رئیس الوزرا یک دو نفر

آخر ز فشار وکلا شد تحمیل

دیو مهیب خودسری، چون ز غضب گرفت دم

امنیت از محیط ما، رخت ببست و گشت گم

حربه وحشت و ترور، کشت چو میرزاده را

سال شهادتش بخوان «عشقی قرن بیستم »