بلکه میرد هردم از عصیان تو

آنچه بود و زایدش ایمان تو

ای زن و فرزند من قربان تو

دست کوتاه من و دامان تو

شغل او تحصیل آب و نان تو

کار این ترتیب قوت جان تو

جان فدای خنجر بران تو

من شهید آن لب خندان تو

جمله اینها می رسد بر جان تو

وای بر جان و اخوان تو

نان خوریم از سفره ی احسان تو

آب نوشیم از کف عمان تو

نور بخشد آتش سوزان تو

تا چه بخشد روی نورافشان تو

من فدای لطفت بی پایان تو

بنده ی شرمنده ی احسان تو

ما همه گوشیم بر فرمان تو

تشنه لب بر جرعه ی عنوان تو

استخوان و جان من قربان تو

من فدای آتش سوزان تو

سوختم یا رب من از احسان تو

ای دریغا آتش سوزان تو

ساحت جان عرصه ی میدان تو

گوی دلها در خم چوگان تو

آنچه من دارم سراسر زان تو

هم تن و هم جان من قربان تو

نیستی چبود همه نقصان تو

عجز و جهل و حاجت و خذلان تو

زیر لت کردند آن خاصان تو

نی هم ایشان بلکه فرزندان تو

می کنی جان تا برآید جان تو

ای دریغا درد بیدرمان تو

از تو تا سر منزل جانان تو

یکدوگامی پیش نبود جان تو

تا عیان گردد سر پنهان تو

پرتو اندازد به عالم جان تو

ای خلیل من بحق جان تو

خواهم آن سر از تو در دامان تو

یا که دزدی هست در دکان تو

می رباید هرچه در انبان تو