منه دل بر جهان کاین یار ناکس

وفاداری نخواهد کرد با کس

چه بخشد مر تو را این سفله ایام

که از تو باز بستانند سرانجام

ببین قارون چه دید از گنج دنیا

[...]

اینکه در شهنامه ها آورده اند

رستم و روئینه تن اسفندیار

تا بدانند این خداوندان ملک

کز پس خلق است دنیا یادگار

این همه رفتند ما ای شوخ چشم

[...]

دریغا که بی ما بسی روزگار

بروید گل و بشکفد نوبهار

بسی تیر و دی ماه و اردیبهشت

بیاید که ما خاک باشیم و خشت

تفرج کنان بر هوا و هوس

[...]

جان که از دنباله زاغان رود

زاغ، او را سوی گورستان برد

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ

گو به گورستان برد نه سوی باغ

گر روی رو در پی عنقای دل

[...]

مانده تو محبوس در این قعر چاه

و اندرون تو سلیمان با سپاه

گر نیایی از پی شکر و گله

در زمین و چرخ افتد زلزله

هر دمت صد نامه صد پیک از خدا

[...]

کای دریغا مرغ خوش آواز من

ای دریغا همدم و هم راز من

ای دریغا مرغ خوش الحان من

راح روح و روضه رضوان من

ای دریغا مرغ گریزان یافتم

[...]

تهی دست مردان پرحوصله

بیابان نوردان بی قافله

کشیده قلم بر سر نام خویش

نهاده قدم بر سر کام خویش

به سر وقتشان خلق کی ره برند

[...]

جهان ای برادر نماند به کس

دل اندر جهان آفرین بند و بس

چو آهنگ رفتن کند جان پاک

چه بر تخت مردن چه بر روی خاک

بلی چون رفتنی شد زین گذرگاه

[...]

کی شود دریا ز پوز سگ نجس

کی شود خورشید از پف منطمس

ای بریده آن لب و حلق و دهان

کان کند پف سوی ماه آسمان

تف به رویش بازگردد بی شکی

[...]

نکوهش نکو نبود آن را که هست

ز مستی گران سر به زندان مست

ندارد دمت در درونم اثر

که دارم ز حال درونت خبر

تو ای خواجه هستی چو محتاج پند

[...]

هیچ دندانی نخندد در جهان

بی رضا و امر آن فرمان روان

هیچ برگی می نیفتد از درخت

بی رضا و حکم آن سلطان بخت

از دهان لقمه نشد سوی گلو

[...]

یکی را چنان تنگی آرد به پیش

که نانی نبیند در انبان خویش

یکی را به دست افکند کوه گنج

به سنجیده ها می دهد کوه رنج

کند هر چه خواهد بر او حکم نیست

[...]

صد هزاران فضل دانی از علوم

جان خود را می ندانی ای ظلوم

داند او خاصیت هر جوهری

در بیان جوهر خود چون خری

نیک می دانی یجوز و لایجوز

[...]

که زنهار از این صوفیان خموش

پلنگان درنده صوف پوش

که چون گربه زانو به دل برنهند

اگر صید افتد چون سگ برجهند

روزگارت رفت زینگون حالها

همچو تیه و قوم موسی سالها

سال بی گه گشت و وقتت گشت طی

جز سیه روئی و فعل زشت نی

هین مگو فردا که فرداها گذشت

[...]

چو دوران عمر از چهل درگذشت

مزن دست و پا کآبت از سرگذشت

چو باد صبا بر گلستان وزد

چمیدن درخت جوان را سزد

نزیبد تو را با جوانان چمید

[...]

چون از اینجا وارهد آنجا رود

در شکر خانه ابد ساکن شود

گوید آنجا خاک را می بیختم

زین جهان پاک می بگریختم

ای دریغا پیش از این بودی أجل

[...]

این خانه که خانه وبال است

پیداست که وقف چند سال است

انگار که هفت سبع خواندی

یا هفت هزار سال ماندی

آخر نه اسیر بایدت گشت

[...]

چرا دل بر این کاروانگه نهیم

که یاران برفتند و ما بر رهیم

تفرج کنان، بر هوا و هوس

گذشتیم بر خاک بسیار کس

کسانی که از ما به غیب اندرند

[...]

فغان کاین ستمکار گوژپشت

یکی را نپرورد کاخر نکشت

سر سروران رو به خاک اندر است

تن پاکشان در مغاک اندر است

از آن خسروان خوار و فرسوده بین

[...]