خور و ماه و پروین، برای تواند

قنادیل سقف سرای تواند

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

گر سر هر موی من یابد زبان

شکرهای تو نیاید در بیان

گفتمش این قدر آزار دل زار مکن

گفت اگر یار منی شکوه ز آزار مکن

گفتم از درد دل خویش به جانم چه کنم

گفت تا جان بودت درد دل اظهار مکن

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش

بهر خشنودی شاه فرد خویش

ناز پرورد تنعم نبرد را، به دوست

عاشقی شیوه رندان بلاکش باشد

صبر تلخ آمد و لیکن عاقبت

میوه شیرین دهد پر منفعت

دل را اگر ز درد به جان آورد کسی

بهتر که درد دل به زبان آورد کسی

کرد ویران خانه بهر گنج زر

ساختش زان گنج زر معمورتر

پوست را بشکافد و پیکان کشد

پوستی نو بعد از آتش بر دمد

قلعه ویران کرد و ازکافر ستد

[...]

غم و شادمانی به سر می رود

به مرگ این دو از سر به در می رود

غم از گردش روزگاران مدار

که بی ما بسی بگذرد روزگار

هر که درین بزم مقرب تر است

جام بلا بیشترش می دهند

در نومیدی بسی امید است

پایان شب سیه سفید است

هر نیک و بدی که در شمار است

چون در نگری صلاح کار است

گر تیغ بارد در کوی آن ماه

گردن نهادیم الحکم لله

در دایره قسمت، ما نقطه تسلیمیم

رأی آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی

مزن ز چون و چرا دم که بنده مقبل

قبول کرد به جان هر سخن که سلطان گفت

چون همه اجزایم از انعام او

رسته اند از غرق دانه دام او

گر ز تلخی می کند فریاد و داد

خاک عالم بر سر اجزام باد

هین بگو کمتر سر و اشکنبه ای

رفته گیر از کنج خوان یک حبه ای

گر قصد جفا داری اینک من و اینک سر

در راه وفاداری جان در قدمت ریزم

اگر روزی دهی ور جان ستانی

تو دانی هر چه خواهی کن تو دانی