ای خاکِ دَرَت، قِبْلِه‌یِ صاحِب‌نَظَران

بر صورتِ توست مُشْتَری، دِل‌نِگَران

خاکِ کفِ پایِ تو بُوَد تاجِ سَرَش

آن‌کس که بُوَد پادْشَهِ تاجوَران

ای کَز مَهِ نو، رکاب، رَخْشِ تو بُوَد

خود، صورتِ خوبِ جمله، بخشِ تو بُوَد

مَعْمُوریِ مُلْکِ جان که شاهش، غَمِ توست

از لطفِ وزیرِ تاج‌بخشِ تو بُوَد

ای آن‌که غَمَت، فِرِشْتِه، مُحْتاج کُنَد

زُلْفِ تو، حَدیثِ شَبِ مِعْراج کُنَد

دارد سرِ من بر آستانت ز شَرَف

خِشْتی که بَرابَری به دَه تاج کُنَد

ای سُرْمِه‌یِ دیده‌ها ز خاکِ دَرِ تو

پیوسته بُوَد لُطْفِ خدا، یاوَرِ تو

بر تَخْتِ زَمین، تو، پادْشاهی و فَلَک

نه تاجِ زُمُرُّدی بُوَد بر سرِ تو

ای آن‌که لَبِ تو، جامِ عِشْرَت دَهَدَم

عشقِ تو، خَلاص از هَمِه زَحْمَت دَهَدَم

من، سَر نَنَهَم به هشت جَنَّت، بی‌تو

هرچند که هشت تاجِ رَحْمَت دَهَدَم

ای آن‌که به حُسْن، چون تو، واقِع نَشَوَد

از شَرْمِ رُخِ تو، ماه، طالِع نَشَوَد

یک بنده‌یِ تو ز هفت اِقْلیم جَهان

شاید که به هَفْت تاج، قانِع نَشَوَد

ای ترک ختا، رخت به از ماه و خور است

خاک قدم تو چرخ را تاج سر است

گر ششپر تو سرم به ده جا شکند

بر فرق شکسته به ز شش تاج زرست

ای آنکه ترا خاتم دولت بکف است

پیش تو عطای دیگران برطرف است

درویش تو را ز ناخن پنج انگشت

در دست همیشه پنج تاج شرف است

ای آنکه ترا عنان شاهی است بکف

تاج سر خسروان عهدی ز شرف

شاهان بزمین همی نهند از سر خویش

پیش تو چهار تاج از چار طرف

ای لعل تو خورده خون دلها همه دم

از آب طرب نشان دمی آتش غم

می خور که سه کاسه در سر از باده لعل

بهتر که سه تاج زر نهی بر سر هم

ای کز ستم غم تو دلها بر هند

زلفین تو دست صبر را تاب دهند

من سرنکشم ز خاکبوس در تو

گر مهر و مهم دو تاج بر فرق نهند

ای روی تو آفتاب خوبان بجمال

هرگز نرسد بدامنت دست زوال

خاک قدمت گر همه یکذره بود

یک تاج زر است بر سر اهل کمال

ای آنکه ترا سوی رقیبان نگهست

بیصورت حال تو دل من تبهست

در دور قمر که شاه و درویش یکیست

آنرا که بود تنگه بکف پادشه است

ای آنکه غم تو دلخراش آمده است

شده صورتت آن ملک که فاش آمده است

در پای تو ایشاه بتان شاخ بهار

چون دست وزیر تنگه پاش آمده است

ای کز تو بتان چو لاله خونین جگرند

نسرین و بنفشه رنگ و بوی از تو برند

در کوی تو با بوی تو از خاک کمست

مشکی که ازو جوی به ده تنگه خرند

ای کز کرمت خلق فرحناک بود

با لطف تو سیم و زر کم از خاک بود

زر پیش تو هیچ است ولی در کف ما

نه تنگه برابر نه افلاک بود

ای سرو قد ماهرخ حور سرشت

مست تو بهشت ابداز دست بهشت

از شوق خریداریت ای یوسف مصر

بفروخت به هشت تنگه دل هشت بهشت

ای آنکه رخ تو گل نشد همسر او

درویش تو پادشه بود چاکر او

چرخ ار عظمت بما فروشد نخریم

بالله، بهفت تنگه هفت اختر او

ای گل که ترا چون من هزار افکارند

هر گوشه ز نرگس تو صد بیمارند

ریزند چو نرگس بته پای سگت

مستان تو شش تنگه که بر کف دارند

ای آنکه سگت آب رخم نپذیرد

در کوی تو صد گدا بحسرت میرد

درویش تورا نیست بجز ناخن دست

چیزی که به پنج تنگه دستش گیرد