تا در چشمم نشسته بودی در تاب

پیوسته همی بریختی در خوشاب

و اکنون که برون شدی برستم ز عذاب

چون دیده ز خس برست کم ریزد آب

گفتی که کیت بینم ای در خوشاب

دریاب مرا و خویشتن را دریاب

کایام چنان بود که شبها گذرد

کز دور خیال هم نبینیم به خواب

گفتی به پیش خواجه که این غزنوی غرست

زان رو که تا مرا ببری پیش خواجه آب

گر تو دروغ گفتی دادت به راستی

هم لفظ غزنوی به مصحف ترا جواب

تا نهان گشت آفتاب خواجگان در زیر خاک

شد لبم پر باد و دل پر آتش و دیده پر آب

چشمها نشگفت اگر شد پر ستاره بهر آنک

روی بنماید ستاره چون نهان شد آفتاب

ای به همت بوده بی‌سعی سپهر و آفتاب

خشکسال خاطر دریاب ما را فتح باب

ای مرا در روضهٔ فضل آوریده بعد از آنک

دیده بودم در دو ماه از ده فضولی صد عذاب

گاهم این گفتی تو مردم نیستی از بهر آنک

[...]

من مسکین در این رباط خراب

ساخته خانه بر ره سیلاب

با تو بودست در الست خطاب

با تو باشد به روز حشر حساب

کرد بنیاد ملک‌، ظلم‌، خراب

رفت خورشید عدل زبرسحاب

هست معنیش اندرون حجاب

چون عروس زمشک بسته نقاب

کاندرین خاک تودهٔ بی‌آب

آتش باد پیکر است سراب

ساخت دولابی از زبرجد ناب

کوزه سیمین ببست بر دولاب

یا ترا نزد او برد به شتاب

ورنه او را برِ تو، تو در خواب

تا روانشان چه بیند اندر خواب

آنچه پیش آید از ثواب و عقاب

چیز دادن به مرده اندر خواب

عدم مال باشد و اسباب

وانکه باشد برهنه اندر خواب

شد فضیحت بسان مست خراب

وآنکه دارو خورد همی در خواب

رسته گردد ز رنج و درد و عذاب

طیب باشد دو گونه اندر خواب

این یکی راحت آن دگر همه تاب

مستی و بیخودی و شرب شراب

آنکه تازیست بد بُوَد در خواب

شتر آید ترا سفر در خواب

سفری سهمناک پر غم و تاب

دیدن آفتاب را در خواب

پادشه گفته‌اند از هر باب