|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به وصف لحظاتی در میکده می‌پردازد که در آن باده‌ای نوشیده می‌شود و آن را به عنوان نماد زیبایی و خوشی معرفی می‌کند. او از خم سکندر و خشت آیینه یاد می‌کند، که به نوعی نماد زیبایی و دلربایی است. با نوشیدن باده، شاعر به نوعی بهشت و زیبایی خود را در آینه می‌بیند. در نهایت، شاعر می‌گوید که با وجود بی‌حوصلگی و کم‌گویی، هر آنچه که می‌بیند، اندیشه‌اش را در آینه به ثبت می‌رساند.
هوش مصنوعی: در میکده، شراب به دور خود می‌چرخید و زیبایی و قداست آن به قدری زیاد بود که همچون آیینه‌ای از شکوه سکندر، پادشاه بزرگ، نمایان شد و ظرف‌های آن هم به مانند آینه‌ای براق و زیبا به نظر می‌رسند.
هوش مصنوعی: در میان گل‌ها، شراب نوشید و در ساغر خود، چهره‌ای زیبا را دید که بهشت را در آینه‌اش به تصویر کشیده است.
هوش مصنوعی: بی‌خبری و کم‌صحبتی بیدل، به اندازه‌ای که از تو دید، نوشته‌ایم؛ مثل آینه‌ای که فقط آنچه را می‌بیند، منعکس می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.