غبار عاشق اکسیر وفا در آستین دارد
به بادش گر دهی باغ صفا در آستین دارد
سمندر می کند آیینه را پرواز می بخشد
کف خاکستر دل فیضها در آستین دارد
به استقبال قاتل زخم جرأت را نمک ریزد
تپیدن را رگ ما خونبها در آستین دارد
به جای سبزه مجنون می دمد در وادی حیرت
مگر ریگ روان آب بقا در آستین دارد
جگر شد چاک و شوقم در لباس رشک می سوزد
چه دستی بهر عریانی قبا در آستین دارد
چه شد گر نبض زنجیرم ز جستن چاک می گردد
غبارش نسخه دار الشفا در آستین دارد
به رنگ خنده اطفال گل را غنچه می سازد
نسیم جلوه اش بوی حیا در آستین دارد
چمن را فرش برگ گل عبث می سوزد از منت
بهارستان آتش بوریا در آستین دارد
ز دست افشاندش بر هر دو عالم می توان دیدن
که گنج بی نیازی را گدا در آستین دارد
غبار از دل سرشک از دیده ما پاک می سازد
چه رنگین شیوه ها نام خدا در آستین دارد
ز نسرین ساعدی عیدی نبخشد لاله داغی
دلش خوش غنچه هم دست از حنا در آستین دارد
اسیر از اختلاط بلبل و پروانه می سوزد
اگر داند سرشک ما چها در آستین دارد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره عشق و احساسات عمیق انسانی است. شاعر با استفاده از تصاویری زیبا و سمبلیک، به بیان وفاداری، شوق و درد دل می‌پردازد. او عشق را به عنوان یک اکسیر و منبع حیات توصیف می‌کند که در عین حال می‌تواند دردآور باشد. احساسات عاشقانه، غم و شگفتی، و در برخی نقاط زیبایی‌های طبیعت در این شعر به خوبی بیان شده‌اند. شاعر همچنین اشاره به دردی دارد که عشق می‌تواند به همراه داشته باشد و در نهایت، عشق و ارتباط با خدا را به عنوان یک نیروی نجات‌دهنده معرفی می‌کند.
هوش مصنوعی: عاشق در دل خود عشق و وفاداری را دارد و اگر به او فرصتی بدهی، می‌تواند زیبایی‌های زندگی را به ارمغان بیاورد.
هوش مصنوعی: سمندر می‌تواند آینه را به پرواز درآورد و در دل خاکستر خود، فیض و نعمت‌های زیادی را در آستین دارد.
هوش مصنوعی: شجاعت در برابر خطر و تهدید، شبیه نمکی است که به زخم می‌پاشند و حتی در لحظات سخت و دردناک، بخشی از وجود ما به خاطر بهایی که باید بپردازیم، در دست داریم.
هوش مصنوعی: به جای سرسبزی و زیبایی، حس و حال دیوانگی در دل وادی سردرگمی ایجاد می‌شود، و شاید تنها چیز باقی‌مانده، ریگ‌های روانی باشند که به نوعی امید و زندگی را در خود دارند.
هوش مصنوعی: دل من دچار درد و عشق است و از حسادت به حالت دیگران می‌سوزد. چه کسی می‌تواند در این لحظه‌ی برهنگی، دستش را به آستین قبا در آورد؟
هوش مصنوعی: اگر نبض زنجیرم در اثر تلاش بشکند، چیزی نخواهد شد؛ چرا که گرد و غبار آن در آستینم، نشان از دارویی شفابخش دارد.
هوش مصنوعی: نسیم با لطافت خود، گل را به شکل غنچه درمی‌آورد و این تغییر شاداب به رنگ خنده‌ی کودکان است. همچنین، نسیم زیبایی‌اش را با بویی از حیا همراه دارد.
هوش مصنوعی: چمن با پوشش برگ‌های گل، بی‌فایده می‌سوزد؛ چون بهار به آن دچار عذاب شده و آتش برچیده‌ای نیز در آستین آن وجود دارد.
هوش مصنوعی: با دست خود، چیزی را که در دو جهان می‌توان دید، افشانده است. به راحتی می‌توان فهمید که شخص فقیر، ثروت و بی‌نیازی را در آستین خود پنهان کرده است.
هوش مصنوعی: غم و اندوهی که در دل داریم، با یاد خدا از بین می‌رود و زندگی‌امان رنگ و زیبایی پیدا می‌کند. خداوند در دل ما و در کارهای ما حضور دارد.
هوش مصنوعی: گل نسرین به کسی هدیه نمی‌دهد، اما لاله‌ای که دلی تنگ دارد، خوشحال است و غنچه نیز عطری دارد که در آستینش پنهان کرده است.
هوش مصنوعی: شخصی که در عشق و محبت گرفتار شده، از اختلاط بلبل و پروانه به درد می‌سوزد. اگر او بداند که اشک‌های ما چه راز و حسرتی در خود دارند، ممکن است احساس متفاوتی کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.