گر عسس مال کسی از دزد معنی می گرفت
هر دل آیینه از دست تو حالی می گرفت
می نمودم وسعت آباد توکل را به او
گر کسی باج از دیار بینوایی می گرفت
از می حسرت دل هشیار عاشق مست بود
عمرها از دست ساقی جام خالی می گرفت
می نوشتم گر حدیث خال می شد وصف زلف
گر زبان خامه ام در شعر حالی می گرفت
گر اسیر از شوقت آهی در بیابان می کشید
گرد مجنون تا قیامت بوی لیلی می گرفت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به احساسات عمیق عاشقانه و تلخی‌های زندگی اشاره دارد. شاعر به این موضوع می‌پردازد که اگر نگهبانان مادیاتی مثل پول و دارایی‌های دیگر از دزدی جلوگیری می‌کردند، دل‌ها از عشق و زیبایی حقیقی بهره‌مند می‌شدند. شاعر در تلاش است تا وسعت و عمق توکل را به دیگران نشان دهد، و حسرت دل عاشق را به نمایش می‌گذارد که با نوشیدن از می، همیشه بالا و خالی مانده است. او همچنین از عشق می‌گوید که اگر فقط می‌توانست از زیبایی‌ها و زیبایی خاصی در شعرش بنویسد، حالش بهتر می‌شد. در نهایت، او به حالتی اشاره می‌کند که شور و شوق عاشقانه می‌تواند حتی در بیابان نیز وجود داشته باشد و تا ابد با او بماند.
هوش مصنوعی: اگر نگهبان مال کسی از دزد معنا می‌گرفت، هر دلی به خاطر زیبایی تو حالتی پیدا می‌کرد.
هوش مصنوعی: اگر کسی از سرزمین بی‌چیزی مالیاتی دریافت می‌کرد، من وسعت سرزمین پربار توکل را به او نشان می‌دادم.
هوش مصنوعی: دل آگاه و بیدار عاشق به خاطر شراب، حسرت بیشتری می‌خورد و سال‌ها عمرش را تنها به خاطر اینکه ساقی جام خالی به او می‌دهد، تلف می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر می‌توانستم داستانی از خال او بنویسم، وصف زلفش هم آسان می‌شد. اگر قلمم حال و هوای شعر می‌گرفت، همه این احساسات را می‌نوشتم.
هوش مصنوعی: اگر کسی به خاطر عشقش در بیابان آهی بکشد، تا ابد بوی لیلی را مانند گرد و غبار به همراه خواهد داشت.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.