دل آیینه خانه زنبور
دیده سوی دلم نهانی‌ها
شیشه‌ام از نگاه می‌شکند
کرده‌ام یاد سخت‌جانی‌ها
بلبلم نغمه‌سنج حیرانی
دیده گلزار بیزبانی‌ها
حسن سیر بهار تنهایی است
ما و مجنون و سرگرانی‌ها
جلوه در پای جلوه می‌ریزد
سرو می‌ماند از روانی‌ها
اینقدر شوخی اینقدر تمکین
مردم از دست پاسبانی‌ها
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به تفکر و احساس شاعر نسبت به تنهایی و جستجوی زیبایی‌ها در زندگی اشاره دارد. شاعر با استفاده از تصاویری از دل و آیینه، به درون‌نگری و نگاه به درون خود می‌پردازد. او از سختی‌ها و چالش‌های زندگی می‌نویسد و به نغمه‌های درونی‌اش که ناشی از حیرانی و تنهایی‌اش است، اشاره می‌کند. همچنین، او به زیبایی‌های بهار و روحانیّت آن توجه دارد و در نهایت از بی‌توجهی و مشکلات اجتماعی نیز شکایت می‌کند. شعر در مجموع، نمایی از جستجوی معنا و زیبایی در دنیای پیچیده و گاهی دشوار انسان است.
هوش مصنوعی: دل مانند آیینه‌ای است که در خانه‌ای از زنبور زندگی می‌کند و آن زنبور درون دل، به سمت رازها و ناگفته‌های من نگاه می‌کند.
هوش مصنوعی: من از نگاه تو به شدت آسیب دیده‌ام و به خاطر همین به یاد روزهایی که در برابر سختی‌ها مقاوم بودم، افتاده‌ام.
هوش مصنوعی: پرنده‌ای که در باغ سرگردان است، با آهنگی غم‌انگیز و بدون توانایی گفتن احساساتش در حال سرودن است.
هوش مصنوعی: زیبایی دنیای بهار به تنهایی ما و حال و هوای مجنون و سرگشتگی‌ها مرتبط است.
هوش مصنوعی: زیبایی در دل و پای افراد جلوه‌گری می‌کند و در این میان، قامت‌هایی راست و استوار چون سرو می‌مانند و در برابر ناپایداری‌ها مقاومت می‌کنند.
هوش مصنوعی: مردم به اندازه‌ای شوخی می‌کنند و تسلیم دست‌های قدرتمند می‌شوند که دیگر نمی‌توانند از زیر فشار و محدودیت‌ها خلاص شوند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.