شود در گلشنم دل چاک و در مجلس جگر خون هم

فغان از اختر بد حال و از بخت دگرگون هم

نبودم من که می زد عشق در آب و گلم آتش ...

... صفای نرگس مخمور و آب لعل میگون هم

فغانی عشق بیدردسر و بی غصه ممکن نیست

همین فریاد می زد سالها فرهاد و مجنون هم

... نمی دانم که چونم تا بگویم در غمش چونم

ز خوبان داد می خواهم فغانی مهربانی کو

که سازد کاغذی پیراهن طومار افسونم

... آن پند نکوخواه که نشنفتم و رفتم

خالی نگذاری سر تابوت فغانی

ای نخل خرامان سخنی گفتم و رفتم

... نهانی درد خود را ورنه من هم چاره می کردم

فغانی چند گویی حال خود با آن شه خوبان

به ناچاری بر آن رخساره اش نظاره می کردم

... که پنهان حالتی دارم به محرابی که من دانم

مدار ای بخت دیگر از فغانی چشم بیداری

که رفت آن مست غفلت در شکر خوابی که من دانم

... که من جز خار و خس در دست و پای خود نمی بینم

به زاری چون فغانی می زنم دست دعا بر سر

که خیری در دعای ناروای خود نمی بینم

... نوای بربط و آهنگ ارغنون چکنم

مگو که ناله مکن ای فغانی از غم یار

زیاده می شودم آتش درون چکنم

... بی رخ خوب تو از غیر نظر دوخته ام

در شب هجر مکش آه فغانی بسرم

که من دلشده از آتش خود سوخته ام

... دلی می باید و صبری که آرد تاب دیدارش

فغانی گر دلی داری تو باش اینجا که من رفتم

... خاک سیه نشسته بماتمسرای چشم

تا چشم باز کرد فغانی بروی تو

بیچاره کرد جان و دل خود فدای چشم

... چو بی محل دهد این باده خون ناب خورم

ز دست غیر فغانی چرا خورم آبی

که چون رود بگلویم هزار تاب خورم

... درد تو دارم و به مداوا نمی رسم

همچون فغانیم نفسی مانده است و بس

دریاب امشبم که به فردا نمی رسم

... لبالب سازم از خونابه گر پیمانه ای یابم

فغانی از رفیقان روی گردان شد مگر او را

به کوی دلبری یا گوشه میخانه ای یابم

... که می مردم من درویش و این سودا نمی کردم

فغانی شب چنان سرگرم شمع روی او بودم

که گر می سوخت سرتاپای من پروا نمی کردم

... این حسن را چو آمده خیروز کوة هم

کان ملالتست فغانی و کوه غم

دارد بیاد لعل تو صبر و ثبات هم

... چه کردم کاش خون می خوردم و آن می نمی خوردم

فغانی یار چون می شد ملول از های های من

چرا اول به آه و ناله جان بر لب نیاوردم

... سر بزانو نهم و بیهده صد چاره کنم

خون شود همچو فغانی دلم آندم که بخود

یاد از همدمی آن بخت خونخواره کنم

... تنها نه در مشاهده ی حور مانده ام

صد مرده زنده کرد فغانی طبیب شهر

من از دعای کیست که رنجور مانده ام

... فهم ما دورست ازین معنی که رند و ابتریم

مجلس عشقست کوته کن فغانی درد دل

این حرارت جای دیگر بر که ما خود اخگریم

... به هیچ مرتبه پیدا نشد ستاره پرستم

هزار جام جم اینجا بجرعه ییست فغانی

چنانکه بود ادا کردم این ترانه نه مستم