... بی بهره آن گروه که دیوانه تواند

وصلش چو یافت نیست فغانی طمع ببر

بسیار کس در آرزوی دانه تواند

... نازنین من چه گویم کاین سؤالم می کشد

پیر گشتم چون فغانی در ره عشق و هنوز

آرزوی دیدن آن خردسالم می کشد

... دل نوازی های آن مسکین نوازم می کشد

چون فغانی هر نفس می سوزم از داغ نهان

گر کشم آهی ز دل افشای رازم می کشد

... عاقبت روزی عنانش جانب مجنون کشد

رشته جان فغانی بگسلد از بند غم

گرنه هر دم آه سردی از دل محزون کشد

... گشتند سراسیمه که هان پیلتن آمد

خاموش نشد از سخن عشق فغانی

هرچند که سنگ ستمش بر دهن آمد

... آن مهر وفا از در گنجینه کجا شد

هر چند بود سوختنی دلق فغانی

آخر ادب خرقه ی پشمینه کجا شد

... آسمان گر چمن دهر گهر ریز کند

وه چه دیده ست فغانی ز پی کسب نظر

گر بفردوس رود رغبت تبریز کند

... مگو این ها که این ها در خیال ما نمی گنجد

فغانی را دهان آرزو شیرین نخواهد شد

پر از زهرست جام او در آن حلوا نمی گنجد

... چشمت چو قصد خون کند ناز و جفا افزون کند

مسکین فغانی چون کند یارب تمنای دگر

... مهر و وفا دلبر و خوشنودی از رقیب

افغان که هست هر یک از آن مشکلی دگر

چون من پی نشانه ی سنگ پریوشان

دیوانه یی نخاست ز آب و گلی دگر

بگذر ز خود که نیست فغانی برای تو

لایقتر از مقام فنا منزلی دگر

... هستند هر یک از دگری عشوه سازتر

ناز ترا کشید فغانی بصد نیاز

هرچند ساخت عشق تواش بی نیازتر

... مادر گیتی ندارد یاد فرزندی دگر

بر نمی گیرد فغانی از رهت روی نیاز

گرچه می گیرد ز نازت هر زمان پندی دگر

... زان آهوی مشگین خجل گردم به صحرایی دگر

هر چند می بندم دهان در کویش از آه و فغان

بی اختیار و ناگهان افتاده غوغایی دگر ...

... اتا دیده بر هم می زنم سر کرده دریایی دگر

عشق فغانی گر بسی ماند نهان بر هر کسی

زان به که گوید هر خسی آنجاست رسوایی دگر

... هستی هر حریف ز قارون زیاده تر

عمرم وبال گشت فغانی که دیده است

آب حیات را الم از خون زیاده تر

... چون غنچه دل در بسته ام بر نخل بالای دگر

جان فغانی در قفس می سوزد از داغ هوس

وز ناله او هر نفس شوری به مأوای دگر

... تا کنار از من گرفتی ای بهشت عاشقان

جای گل دارد فغانی اشک گلگون در کنار

... اینجا به عشق لاله رخان آمدم به سیر

دامن کشان به خون فغانی چو بگذری

پوشیده دار جلوه حسنت ز چشم غیر

... همچنینم بدر میکده مخمور گذار

دل خرابست فغانی به خرابات گریز

باقی عمر در آن منزل معمور گذار

شب هجرم خوش آمد ناله و فریاد از آن خوش تر

فغانم هم خوش و آه دل ناشاد از آن خوش تر

از او خوش می نماید اینکه بد گوید رقیبان را ...

... گرم تیغ تو از هستی کند آزاد از آن خوش تر

فغانی را کشد ناز و عتاب لاله رخساران

زبان طعن تو ای سوسن آزاد از آن خوش تر

... یاور مکن که از همه غافل نشست یار

خرسند شد فغانی مهجور عاقبت

با این غریب سوخته منزل نشست یار