... این شعله ی ضعیف بگردون نمی رود

می شد فغانی از پی خوبان بصد نیاز

آیا چه گفته اند که اکنون نمی رود

... چندان تواضع می کند کز انفعالم می کشد

گر چون فغانی می روم در گوشه صحرا دمی

آنجا به یاد نرگسش چشم غزالم می کشد

... داغی که از ملامت اهل زمانه ماند

از خواب برنخاست فغانی سرت مگر

در کلبه جرعه یی ز شراب شبانه ماند

... گمارم آه گرم خود برو چندانکه بگدازد

بغیر از خاک پایش ای فغانی گر کشی سرمه

سرشک از دیده بیرون آید و رویت سیه سازد

... نگفت آن بیوفا کان آدمی یا برگ کاهی بود

فغانی از سموم هجر در دشت فنا افتاد

نشد پیدا نشان و نام او گویا گیاهی بود

... مگر رحمی کند آن بیوفا و دست من گیرد

فغان از طبع شوخ او که چون در دلی گویم

مرا در پیچد و صد نکته بر هر یک سخن گیرد ...

... رود با مطرب و می هر شب آن گل در گلستانی

فغانی با دل سوزان ره بیت الحزن گیرد

... از جا شدم که نکته به غایت دقیق بود

هم در میان گریه فغانی فرود رفت

بیرون نشد ز بزم تو مسکین غریق بود

... آنش نشد مسیر و ما را عذاب کرد

از آه گرم خویش فغانی تمام سوخت

آندم که یاد صحبت آن آفتاب کرد

... ز باده اش قدری در ایاغ می ماند

چنان شدست فغانی ز بوی باده و گل

که شب بیاد تو در کنج باغ می ماند

... چشمی که به دیدار چنان غمزه زنی بود

او رفت فغانی بسر صفه حمام

چون قالب جان رفته درون کفنی بود

... میباش که سرو من از خانه برون آید

دانم که دهد تسکین یک روز فغانی را

هرچند که آن بدخو خود کامه برون آید

... بهر بهانه بر اشفت مست و بیرون شد

غم فغانی آشفته حال تا چکند

... آنچه از سرنوشت می آید

ای فغانی سزای تست بکش

آنچه از خوب و زشت می آید

... گر دانه های لعل بود خاک خورده باد

ای خاک استخوان فغانی امانتست

از بهر طعمه ی سگ آن کو سپرده باد

... که نازکست نهالی که تازه رست شود

دلیر نیست فغانی هنوز در ره عشق

مگر به خدمت اصحاب درد چست شود

... مگر خواب اجل گیرد شب هجر توام ورنه

حریف گریه و آه و فغان من که خواهد شد

مرا رشک رقیبان می کشد امشب نمی دانم ...

... درین شب آگه از درد نهان من که خواهد شد

شب آمد از کجا جویم فغانی یار همدردی

به آه و ناله دیگر هم زبان من که خواهد شد

... صد سال بیک وعده و سوگند توان بود

ماییم و همین زمزمه ی عشق فغانی

پیداست که دیگر بچه خرسند بود

... مرگی که زندگان بدعا آرزو کنند

آلوده ی شراب فغانی به خاک رفت

آه ار ملایکش کفن تازه بو کنند

... خونم چو آب خورد لبت وه چه خط نوشت

آنکس که بر تو خون فغانی حلال کرد

... غافل که فرصتش نگذارد که بو کند

کار فغانی از مدد خلق به نشد

کار نکو خوشست که بخت نکو کند