... از بسکه خال غالیه گون جوش می زند

هر دم ز خامی تو فغانی در آتشی

بهر سواد سحر و فسون جوش می زند

... در پهلوی ما غیر بساطور نگنجد

آلوده مکن دامن پرهیز فغانی

برخیز که در صومعه مخمور نگنجد

... بیمار خویش را بدوا یاد می کند

چندان جفا کشید فغانی که نشنود

گر هم یکی ز مهر و وفا یاد می کند

... زانکه صد شاخ گل اندر هر شجر پنهان بود

زار می سوزد فغانی گرچه پیدا نیست داغ

برق آه دردمندان را اثر پنهان بود

... آن خود بلای جان من بیقرار شد

از جلوه ی تو آه فغانی علم کشید

در دل غمی که داشت نهان آشکار شد

... ازین هوس که مگر لعل آتشین تو بوسد

ببین که تا بچه غایت رسید شوق فغانی

که در خیال دهان چو انگبین تو بوسد

... هزار سال اگر آفتاب بگدازد

فغانی از طلب کیمیا نیاساید

مگر دمی که درین اضطراب بگدازد

... غریب نیست که جرمم به آن هنر بخشند

هوای میکده دارد فغانی مخمور

بود که اهل دلش همت نظر بخشند

... هنوز اندک گیاهی زین گل نمناک می روید

فغانی پاک شو تا مهر گردد کینه دشمن

که داروی محبت از زمین پاک می روید

... کرگس چه عیبها که درین استخوان ندید

تا چشم باز کرد فغانی بدان کمر

خود را به هیچ شکل دگر در میان ندید

... ما را هوای صحبت عام تو می کشد

در آب و آتشست فغانی بیاد تو

وسواس دل به گفتن نام تو می کشد

... کاین دلق رسوایی دلم بیچاک دامن خوش نکرد

بی او فغانی هیچگه نشنید صوت خوشدلی

عاشق درین محنت سرا جز آه و شیون خوش نکرد

... چو در سحاب کرم قطره یی زلال نماند

بیا که برد فغانی غبار غیر از دل

کدورتی که بود موجب ملال نماند

... دلش خوشست که در دست خاتمی دارد

شراب خورده فغانی و در خمار شده

جدا ز ساقی گلرخ جهنمی دارد

... دستی که به طرف کمر او نرسانید

چون دست بر آن تازه چمن یافت فغانی

آزار بگلبرگ تر او نرسانید

... هر بوسه که گوید به من اغلب نرساند

برخاست شراری ز دل گرم فغانی

آزار بگلبرگ تو یا رب نرساند

... ز چنان گلی مبادا که دلی غبار گیرد

ز جواب تلخ ساقی چو خراب شد فغانی

دگر از لبش مرادی بچه اعتبار گیرد

... نکرده گوش بر گفت کسان اکنون که عاشق شد

پی خواب از فغانی هر شبی افسانه می جوید

... چه رحمست این برو ای پند گو عاشق کفن پوشد

بگو حال فغانی ای صبا بگذشت کار از آن

که درد و محنت غربت ز یاران وطن پوشد

... شب غم روشنی در دیده بیدار کی ماند

مکن منع فغانی گر بود مست از می وحدت

کسی کاین باده در جامش بود هشیار کی ماند