... از دیر ماندن شب تار و شتاب صبح

بستان می صبوح فغانی بفال سعد

آندم که آفتاب گشاید نقاب صبح

... لب تشنه یی به پای سبویی نهاده رخ

هر صبح تا بشام فغانی بحاجتی

گریان به قبله سر کویی نهاده رخ

... جایی که همچو آب رود خون عاشقان

در بودن فغانی شیدا چه دیده اند

... بلای اهل نظر شیوه ی غزال تو باد

بلای جان فغانی و آفت نظرش

کرشمه ی خم ابروی چون هلال تو باد

... آن غنچه دهن با سخن کیست که داند

آشوب دل و دیده ی بیدار فغانی

نظاره ی سرو و سمن کیست که داند

... بدو جام از می عشق تو یکی جان نبرند

بس کن این گریه ی شبگیر فغانی که چو صبح

مردم از اشک جگرگون تو خونین جگرند

... که قلم بر زبر حرف کتابی نکشید

دل مشتاق فغانی فرحانست مدام

گرچه از ساغر مقصود شرابی نکشید

... بعد از هزار تندی خو هم نمی دهد

از بسکه جور دید فغانی ز دست دل

راه نظر بروی نکو هم نمی دهد

... متاعت یوسفست ای دل کنون بازار می باید

فغانی خانه ویران ساز تا نامت بقا گیرد

اثر خواهی که ماند در جهان آثار می باید

... وه چه معنی دارد این صورت که با چندین سخن

در حضور او فغانی بی زبانی می شود

... نگران باش که رنج همه ضایع نشود

لب فرو بند فغانی و در دل مگشای

که به تیزی زبان دفع موانع نشود

... خس و خاری که شب در دشت غم سازم حصار خود

فغانی چون به خاطر بگذراند روز وصل او

نهد صد داغ حسرت بر دل امیدوار خود

... که در نهایت چستند هرچه می پوشند

چمن خوش ست فغانی بیا که از می و گل

جوان و پیر درین هفته مست و مدهوشند

... ور هم سخن کنند کجا می توان شنید

فریاد از آن سماع و فغان زین نوای نی

یکچند نیز ناله ی ما می توان شنید ...

... در بیستون هنوز صدا می توان شنید

مرغان شدند مست فغانی مرو ز باغ

کز هر زبان هزار نوا می توان شنید

... که از این خاک بوی مردم آزاد می آید

چه می پرسی فغانی داستان دل خراش من

که گر بر کوه می خوانند در فریاد می آید

... دامن دولت به دست خوشه چین می افگند

دور از آن دندان و لب از می فغانی توبه کرد

آرزو چندی به شیر و انگبین می افگند

... نثار میر عادل قاسم پرناک خواهم کرد

فغانی بوسه ی ساقیست تریاک شراب تلخ

دهان تلخ را شیرین بدین تریاک خواهم کرد

... که جرعه یی ز سر احتیاج می طلبند

مده ز دست فغانی کمند زلف بتان

که این مراد بشبهای داج می طلبند

... یک شرابست این و لیکن نشأه دیگرگون دهد

دیده دریا کن فغانی تا کنارت پر شود

تا صدف باران نگیرد کی در مکنون دهد

... وز حریفان مزور پیشه منتها کشید

هست در محشر فغانی را کلید باغ خلد

یک به یک پیکان که در عشق از دل شیدا کشید