... بوی پیراهن بلا گردید یعقوب مرا

چون فغانی چند حرفی درد دل خواهم نوشت

گرچه او پروا نخواهد کرد مکتوب مرا

... که در پناه خود آرد  زشر ناس مرا

مکن به عقل فغانی قیاس چاره من

چو در دل است تمنا ی بی قیاس مرا

... خون به جیحون رود از مسجد آدینه ما

برنیاید نفس گرم فغانی امروز

در خمار ست مگر از می دوشینه ما

... سخن چون بگذرد در بزم آن شیرین کلامان را

فغانی از کجا و حالت مستانه در بزمت

به آهی گرم دارد حالیا خیل غلامان را

... منشین به غیر یا بکش ای تندخو مرا

گفتم که بر فغانی بیدل مکن جفا

گفتا عجب که باشد ازین گفتگو مرا

... هرجا که بوده ایم چنین بوده ایم ما

دم در کشیده ایم فغانی ز نیک و بد

در هر فسانه باد نپیموده ایم ما

... این بوی خوش که ساخت معطر دماغ ها

از شوق آهوی تو فغانی بدیده رفت

چندانکه یافتند نشانش به راغ ها

... مستانه آمدی به کنار محیط فیض

پر کن فغانی از در مکنون سفینه را

... ز لعلت هر تبسم سحر و هر گفتن فسون بادا

فغان و ناله من کز دل محزون برون آید

به گوشت خوشتر از صوت و صدای ارغنون بادا ...

... همین گویم که خارت از دل غیری برون بادا

به عزم خانه چشم فغانی چون قدم مانی

دل روشن چراغ راه و شوقت رهنمون بادا

... نیاز ست و محبت شیوه رندان می خواره

غنیمت دان فغانی شیوه رندانه خود را

... مبین ناکامی فردا و کام دینه خود را

اگر یابد فغانی یکسر مو بویی از مستی

بسوزد در حضور ت خرقه پشمینه خود را

... دارد آن روی چو گل آبی که می سوزد مرا

در نماز عاشقی شب ها فغانی تا به روز

حالتی دارد به محرابی که می سوزد مرا

... از ره برد به لابه و لاغی دگر مرا

داغم از آن گل ست فغانی درین چمن

کی دل کشد به لاله و راغی دگر مرا

... زلال خضر بود جرعه کمینه ما

تو دوست باش فغانی و بد مگردان دل

ببند خلق جهان گو کمر به کینه ما

... دل آشفته هم میداد اول این گواهی را

چه شد وه کز فغان و گریه هرگز نیست آرامم

قراری هست آخر بکرمانی مرغ و ماهی را ...

... سرشک ارغوانی گل بود رخسار کاهی را

چه عذر مقدمت خواهد فغانی چون شوی حاضر

که بندد حیرت حسنت زبان عذرخواهی را

... در ساخته با بانگ کلاغست دل ما

گردیده کباب از دم جانسوز فغانی

در میکده بی لابه و لاغست دل ما

... سررشته به جایی کشد این صوت حزین را

قومی همه خورشید پرستند فغانی

آن ماه پریچهره خورشیدجبین را

... یوسف جداست غرقه بخون پیرهن جدا

از گرد خانه ی تو فغانی جدا نشد

بلبل کجا شود ز حریم چمن جدا

... غنیم آن رنگ آل و عارض پرخوی شود ما را

فغانی عشق چون آتش به مغز استخوانم زد

چه تسکین دل از باغ و بهار و می شود ما را

... بهر خدا نهان مکن لطف کلام خویش را

بیتو فغانی حزین کرد مزید آه دل

ناله ی صبحگاهی و گریه ی شام خویش را