... نوای ناله فزون ساخت تار چنگ ترا

نهفت ناله فغانی درون پرده ی دل

چو گل بغنچه نگهداشت نام و ننگ ترا

... سرگشته کرده نرگس جادوی او مرا

از منت صبا چو فغانی درین چمن

آزاد ساخت نکهت گیسوی او مرا

... قیامتست ملاقات یار غایب خویش

فغان که تا به قیامت بماند مشکل ما

چنان مهی که مقابل به چشم روشن بود

ببین که چون فلکش برد از مقابل ما

بلند ساز فغانی سرود نوحه که رفت

ترانه طرب و بی غمی ز منزل ما

... به عزم کعبه مقصود بندد محمل ما را

فغانی چون گره کردند خوبان سنبل مشکین

به دام آرزو بستند مرغ بسمل ما را

... که در کنار کشم آن نهال نسرین را

فغان که آرزوی پایبوس شاه وشی

زدست برد فغانی بیدل و دین را

... عشق و جنون برآورد دود زبند بند ما

نیست فغانی آنکه دست از تو رها کند دگر

باش که صید اینچنین کم جهد از کمند ما

... که در فراق چنین ساخت روزگار مرا

بشهر و کوی فغانی کسم نمیباید

که نیست بی مه خود هیچ جا قرار مرا

... چون بیندم بداغ تو سر میدهد مرا

این آه سوزناک فغانی زمان زمان

از روزگار رفته خبر میدهد مرا

... صبا زمجلس گرم تو داستانی گفت

که تن گداخت فغانی دردمند ترا

... دگر در سایه ی دیوار آن گل از چه رو آرد

فغانی چون ندارد قیمت برگ کهی آنجا

... از همه ای پری مگر یافته یی زبون مرا

شد چو فغانیم بدن سوخته پلاس غم

چرخ کبود گو مده اطلس نیلگون مرا

... بکتاب نیکنامان زچه رو نوشت ما را

تو بدی مبر فغانی بکسی گمان تهمت

که گواه حال باشد حرکات زشت ما را

... پروای کسی نیست زسودای تو ما را

هر دم چه خراشی دل احباب فغانی

بس کن که سری نیست بغوغای تو ما را

... نوشند آب و بخشند زرین پیاله ها را

در شاهراه معنی از هر غزل فغانی

دامی دراز کرده مشکین غزاله ها را

... در بوته ی محبت و مجمر بلا

سنگ حصار عشق فغانی دل منست

دیوانه ام برامده در کشور بلا

... گر در غم آغوش و کنارست دل ما

از غلغله ی سینه ی پرجوش فغانی

آسوده زگلبانگ هزارست دل ما

... که تشنه بودم و نخورد از غرور آب مرا

شکسته دل چو فغانی تلخکام شدم

که پشت دست زدی شکر و گلاب مرا

... بهر بهانه قلم زد خط گناه مرا

چه ذره یی تو فغانی که لاف مهر زنی

برو که پایه بلند آمده ست ماه مرا

... این نمک بر دل میفشان مردم آسوده را

نامه درد فغانی قابل تحریر نیست

بهر این بیت العمل ضایع مگردان دوده را

... دل چه تحمل آورد زمزمه خطیب را

بزم وصال گرم شد خیز فغانی از میان

دانه دل سپند کن جلوه گه حبیب را