... معذورم ار بنالم زیرا که می زنندم

لیکن چه چاره سازم کز خویش در فغانم

وقتی که طفل بودم هم خرقه بود خضرم ...

... کیست کو در من مسکین کند از لطف نگاه

بشه چرخ برم زین دل پر آه فغان

بدر مرگ برم زین تن پر درد پناه ...

... شاخ سنبل بر ارغوان دیدی

در فغانم ز دست قاتل خویش

کشته را هیچ در فغان دیدی

همچو غرقاب عشق او خواجو ...

... آخر ای فتنه ی زمان بنشین

تا نخیزد فغان ز اهل نشست

گر نباشد جهان و هرچه در اوست ...

... چون خروس سحر نوا برداشت

بلبل مست در فغان آمد

شمع می گفت رمزی از غم دل ...

... ور بمعنی نظر کنی همه اوست

چون ز مرغ سحر فغان برخاست

نعره از جان عاشقان برخاست ...

... چون به دیر آمدیم و بنشستیم

از مغان دم بدم فغان برخاست

که جهان صورتست و معنی دوست ...

... نای رزمی از دل آتش فروزان در نفیر

کوس حربی از نهیب جنگجویان در فغان

نیلگون گردد سپهر از گرد مرکب چون زمین ...

دوش چون سیمرغ زرین کوه بر قاف آشیان

آمدند از هر طرف مرغان شبخوان در فغان

شیشه ی شفاف گشت از دوده ی ظلمت سیاه ...

... آنهمه فریاد کردم تا بفریادم رسی

چون فغان کردم ز فریادم بفریاد آمدی

گرچه هر عهدی که با من کرده بودی باد بود ...

... صبا چو دم زند از گلستان اورادش

ز جان فاخته خیزد فغان که کو کو باز

طراز کسوت مه بود عطف دامن او ...

... شب رحیل خوشا در عماری آسودن

بشرط آنکه جرس ناله و فغان نکند

چه باشد ار نفسی ساربان در این منزل ...

... بود از خروس مرغ صراحی سماع من

وز سوز سینه هر نفسم جز فغان نبود

دل را که بود بی خبر از جام سرمدی ...

... چون عود ره دل زندم چون نخروشم

خلقی ز فغانم بفغانند ولیکن

این طرفه که می نالم و پیوسته خموشم ...

... با جوانان بر در میخانه مست افتاده ایم

وز فغان پیر مغان را در عذاب افکنده ایم

شاهد میخوارگان گو روی بنمای از نقاب ...

... گهی کز کازرون رحلت گزینم

بنالد از فغانم کوه نالان

غریبان را چرا باید که بینند ...

... زیر هر موی دلی واله و شیدا را بین

باغبان گر ز فغان منع کند بلبل را

گو نظر باز کن و لاله حمرا را بین ...

... اگر نه قصه ی مشک ختن خطاست بگو

فغان ز دیده که آب رخم برود بداد

ببین سرشک روانم وگر رواست بگو ...

... ز تنگنای دلم بر فلک رسد هر دم

نوای ناله زیر و فغان و گریه زار

به بوی صبح صفا هر شبی بود نزدیک ...

... ای عزیزان الغیاث از جور یار

وی مسلمانان فغان از دست دوست

این دل مجروح سرگردان من ...

... تو کجا دانی که این منزل ترا در پیش نیست

از فغان چنگ و نوشانوش مستان گوش ما

آنچنان پر شد که جای پند نیک اندیش نیست ...

... عاشق به سؤال و دوست فارغ

بلبل به فغان و غنچه خاموش

ای خواجه نصیحتم مفرمای ...

... همیشه غاشیه سر همی کشم بر دوش

به عهد حسن تو از عاشقان فغان برخاست

به دور گل ننشینند بلبلان خاموش ...