... عسس کز ناله ام دیوانه شد می گفت با یاران

که باز آمد شب و افغان آن دیوانه می خیزد

من از خود سوختم نه از تو ای شمع نکورویان ...

... چه یاری باشد این آخر که ناری رحم بر خسرو

چنین کز درد او فغان ز صد بیگانه می خیزد

... جز حسرت و مردن نبود چاره عشاق

فریاد و فغان عربده حیله گران شد

ای صبر دلم ده قدری بو که توان زیست ...

... نظر بر من پس از چندین گه افتد

فغان ای جان که در خسرو فراقت

چنان افتاد کاتش در که افتد

... شک نیست که نشتری چشیده ست

جنگی که فغانش زار باشد

مرهم چو نمی پذیرد این دل ...

... وه کان پری وش ناگهان زین دیده تر شد نهان

از خسرو آموزد فغان فرهاد اگر اکنون بود

سال نو است و عشق نو عشرت یار من چه شد

بین که ز زاری و فغان شخص نزار من چه شد

گر فلک ستیزه گر مهر نمای کینه گر ...

یارب این اندیشه جانان ز جانم چون رود

چون کنم از سینه این آه و فغانم چون رود

نقش خوبان را گرفتم خود برون رانم ز چشم ...

... درد مشتاق ای به خواب ناز کی دانی تو شرح

داند آن کو گوش بر آه و فغانش می نهد

حرف ناخن پیش سینه قصه دل می نوشت ...

... دل خلق پاره پاره نگری ز نالش من

که به جز جراحت دل ز فغان زار نامد

بشکست قلب ما را صف کافران غمزه ...

... باز نامد دل من گر چه به کویت صدبار

شادمان رفت و به فریاد و فغان باز آمد

هر کسم گویم باز آی ازان تا برهی ...

... کم خشک شد که دیده به روزن نه ایستاد

من جامه چون قبا نکنم کز فغان من

یک جامه درست به یک تن نه ایستاد ...

... ناچار مردنی بود آن دم که جان رود

هر خامشی که روی تو بیند فغان کند

هر گه که پیر سوی تو آید جوان رود ...

... گفتی که ناله های فلان گوش من ببرد

آخر چنین چرا همه شب در فغان بود

آن را که میخلی همه شب در میان دل ...

... از دست دیر آمدن و زود رفتنت

روزی هزار بار دل من فغان کند

خسرو چو در تو می نرسد باری ار به لب ...

... که بت پرستی در عاشقی روا باشد

فغان ز باد که بوی تو بهر کشتن خلق

همی برد که چو من بیدلی کجا باشد ...

فغان که جان من از عاشقی به جان آمد

ز دست چشم و دل خویش در فغان آمد

به راه دیدم و گفتم رود به خانه نرفت ...

... تو خفته می گذر ای ماهروی مهدنشین

که بار بر شتر است و فغان جرس دارد

برفت جان زتن من در آن جهان و هنوز ...

... گل از جوانی مشغول حسن و خنده زنان

چه آگهست که بلبل چرا فغان دارد

مگر که جان بتوان بردن ای مسلمانان ...

بیا ساقی و می در ده که گل در بوستان آمد

زجام لاله بلبل مست گشت و در فغان آمد

شرابی خورد غنچه از هوای ابر در پرده ...

... زان سو نگه کنید که جان که می رود

جانا دلم مبین که چو چاوش در فغانست

این بین که در رکاب و عنان که می رود ...

... گفتی که من جفا نکنم گر نمی کنی

هر روز پیش شاه فغان که می رود

خسرو که می کشد ز تو دامن به حیرتم ...