... شدند مرغان بدرگاه سلیمان

بر آورده ز دست بلبل افغان

بنالیدند چو نای و می زدند چنگ ...

... نهاده منبرش بر شاخسار است

لییمی ترش روی و پر فغانست

ولیکن مرغکی شیرین زبانست ...

... پی او قدسیان گشته فذلک

فغان دربست جبریل امین زود

که ای مهتر زفان بگشای هین زود ...

... چو روشن شد ز نور حق حوالی

فغان برداشت روح القدس حالی

که ای سید اگر آیم فراتر ...

... چو مومی بود آن نادان به دستم

فغان زین صوفی در حلم مانده

ولی در حلم خود بی علم مانده ...

... جهانی خلق می رفتند هر سوی

فغان برداشت این دیوانه ناگاه

که از یک سوی باید رفت و یک راه ...

... نمی یابم یکی هم دم موافق

فغان زین هم نشینان منافق

اگر این کار ما از هم نشین است ...

... زیان آمد همه سود من و تو

فغان از زاد وز بود من و تو

بزادن جمله در شوریم و آشوب ...

... بگو تا چند گاه اندوه و گه غم

فغان از روز و شب وز سال و مه هم

نگردد هیچ صبحی روز نزدیک ...

... برون می باید آمد پاک از پوست

فغان و خامشی سودی ندارد

که هستی تو بهبودی ندارد

... به سختی درد دندان خاست یک شب

فغان می کرد تا وقت سحرگاه

یکی هاتف زفان بگشاد ناگاه ...

... مدان خون خوردن خود را تنعم

فغان از حرص موش و مور مردم

فغان زین عنکبوتان مگس خوار

همه چون کرکسان در بند مردار

فغان از حرص موش استخوان رند

همه سگ سیرتان زشت پیوند ...

... دگر ره خروش مستی آمد

فغان می کرد وز هر سوی می رفت

چو باران اشگ او برروی می رفت ...

... چو زیر خط نشست آن مشک ماهش

فغان برخاست از خط سیاهش

ز زیبایی که خط او بپیوست ...

... هزاران بلبلان نوبهاری

فغان برداشته بر گل بزاری

گل گلگونه چهره دایهیی داشت ...

... چنان برقی بجان او درآمد

که چون رعدی فغان از وی برآمد

گشاد اشک و بسی فریاد در بست ...

... گلی دیدم چمن آراسته زو

ز هر برگی فغان برخاسته زو

ز بویش بود ریحانی نفس بود ...

... ز تخت زر سوی بامش روان دید

فغان برداشت کاخر این چه حالست

ز کم عقلان چنین حالی محالست ...

... چوباهوش آمد و ناگاه برخاست

فغان از سرو و جوش از ماه برخاست

کله چون کوژبنهاد و کمر بست ...

... ز سنگ آید برون آن نیز هم نیست

فغان دربست گل کای شب زمانی

دری بگشای و بازم خر بجانی ...

... چه گویم با تو چون می درنگیرد

فغان زین دل که دل میبرنگیرد

مرا گویند بدان بت نامهیی ساز ...

... به دست خویش بر تن جامه زد چاک

فغان از دایه مسکین برآمد

تو گفتی جان از آن غمگین برآمد ...

... که از تفش تو گویی تخت می سوخت

فغان می کرد که ای دانای راز م

ز حد بگذشت سوز من چه سازم ...

... که آتش در همه پیوند ش افتاد

همه روز و همه شب در فغان بود

دلش در آرزو ی دلستان بود ...

... چو پیدا گشت خسرو از بیابان

فغان برداشت از بالا نگهبان

چو بشنود این سخن خسرو ز بالا ...

... شد از شبرنگ چشمش خاک گلگون

فغان میکرد و میگفت ای گرامی

چرا کردی برفتن تیز گامی ...

... دو دست خویش در گردش کمر ساخت

ز رشک شه فغان برخاست از ماه

که شاهد بود شاهد بازی شاه ...

... ز شاخ سرو طوطی شکرخوار

برآورده فغان از شکریار

چمن از هر طرف چون نخل بندان ...

... بکندی موی و بر سر خاک کردی

برآوردی فغان از دل بزاری

مرا از در برون راندی بخواری ...