... بی سرو و قد و بی گل رویش بصبح و شام

دارد بلب تذرو فغان و هزار حیف

ای شاخ گل که چون تو گلی این چمن نداشت ...

... از غصه به من شبی عجب می گذرد

گر دم نزنم فغان که غم می کشدم

ور شکوه کنم آه که شب می گذرد

... گاه چون عندلیب گرم خروش

گه چو پروانه از فغان خاموش

بود آشفته مرد آزاده ...

... که ببندم زبانش از گفتار

سر کند شیون و خروش و فغان

چون ز غازی ستم رسیده مغان

ز فغان او نبسته لب ناگاه

پدر و مادرش شوند آگاه ...

... بافسانه خوانی و رامشگری

سپاه و رعیت ازو در فغان

گرفتی از این و ندادی بآن ...

... چو افتاد آن نخل از آن بوستان

برآمد فغانش که ای دوستان

مرا ناله کی از درخت افگن است ...

... که افگندی آتش به جان تذرو

به گلبن چنان گاه کردی فغان

که بلبل گل آوردیش ارمغان ...

... چو منقار کبکان کنم سرخ رنگ

برآید چو از طبل بازش فغان

ز تیهو و کبک آرمش ارمغان ...

... سراسر دوان دررکابش سران

زن پیری از شه فغان در گرفت

سر راه بر شاه و لشکر گرفت ...

... از فلک دارم بسینه سوزها

آه ازین شبها فغان زین روزها

جانم از این محنت و اندوه کاست ...

... ندیده عاشقی و طفلی و نمی دانی

فغان و ناله ای غیر از خروش و زاری ما

به خویش دشمن و با خصم دوستیم رفیق ...

... که رسم دلبری از ماه من پری آموخت

فغان از آن مه نامهربان که استادش

نه مهرورزی و نه بنده پروری آموخت ...

... پای گران رکابت دست سبک عنانت

در کوی یار افغان کم کن رفیق ترسم

رنجد لطیف طبعش از ناله و فغانت

... رفیق از هجر آن نامهربان ماه

همه شب کار من آه و فغان است

... شربتی ده که دوای دل بیمار اینست

گفت از سینه فغان من و دل هرکه شنید

در قفس ناله ی مرغان گرفتار اینست ...

... که حسن ما و تو در زاری و دلازاریست

رقیب با سگ او یار شد فغان که مرا

گذار از آن سر کو بعد از این بدشواریست ...

... چو بلبل گل از آن رخ ناله برداشت

چو قمری سرو از آن قامت فغان کرد

هزاران روز شب کردی به اغیار ...

... به یکدل نیست کان غم جا ندارد

فغان کان شوخ بی پروا ز جوری

کشد وز کشتنم پروا ندارد

ز افغانم خبر پنداریش نیست

ز آه من حذر گویا ندارد ...

فغان که مدعیان از منت جدا کردند

مرا به درد جداییت مبتلا کردند ...

... که از نظاره ی روی تو منع ما کردند

زسست مهری مه طلعتان فغان کاین قوم

به کس نه مهر نمودند و نه وفا کردند ...

... که غیر از این هنر از من هنر نمی آید

فغان ز سختی آن دل که نرم کردن آن

ز ناله ی شب و آه سحر نمی آید ...

... کز ته آن سر به روز محشر برخواهیم کرد

از فغان هر کس که منع ما کند بی او رفیق

ما به رغمش بیشتر از پیشتر خواهیم کرد