پای تا سر چون جرس گوشم ولی زین کاروان

جز فغان خود به من صوت و صدایی برنخورد

برگ کاهم لیک از بی طالعیها بر سرم ...

... شیوه ابر است طغرا قسمتم در باغ دهر

با دل افسرده سرگرم فغانم کرده اند

برون نرفت فغانت ز تنگنای فلک

عبث درین قفس خالی از شکاف مباش

خنده طرب از تو گریه و فغان از من

از تو قهقه شادی آه خونچکان از من

ماه محرم است فغان را خبر کنید

وز بهر سرور شهدا گریه سر کنید ...

... زد بر گلوی طفل جگر تشنه زخم تیر

دارد فغان چه کوه و چه هامون درین عزا

گریان فتاده قلزم و جیحون درین عزا ...

... بردند چون سپهر سرآفتاب را

عالم سیاه گشت ز افغان اهل بیت

خون شد روان ز دیده گریان اهل بیت ...

... گلزار دین اسیر خزان شد هزار حیف

برگ نشاط ساز فغان شد هزار حیف

سروی که بود در چمن راستی چو تیر ...

... زین جانگداز قصه که از سوزناکی اش

برخاست دود سطر و ورق بی فغان نماند

حرفی رقم نشد که دوات سیاه دل ...

... مشت خس آشیان قفس شد

از شور فغان حباب اشکم

بر ناقه گریه چون جرس شد ...

... بردار ز تیغ عشق زخمی

کآرد به فغان لب رفورا

در فوج طرب علم ضرور است ...

... افسردگی ام به لرزه افکند

با آنکه در آتش فغانم

لب تشنه به پیش چاه زمزم ...

... نوازنده ارغنون زبان

نگارنده پرده های فغان

خدایی که ساقی و جام آفرید ...

... چو کوچک ازو نی سواری کند

بزرگ فغان را حصاری کند

ز بس حسن صوتش بود دلربا ...

... فسونی به از نغمه سازی نیافت

درا چون دهد تن به جوش فغان

شود گرم محمل کش کاروان ...

... کند تیزگامی چو اسب بدو

چو ناقوس را دل به افغان کشید

نوازش ز ارباب بتخانه دید ...

... مرا چرخ مینایی افکند دور

سزد گر به مستی ز کوه فغان

زنم سنگ بر شیشه آسمان ...

شب فغانم گوشمال چرخ بی بنیاد داد

کهکشان را همچو کاه کهنه ای برباد داد

... ز روی نغمه سازی پای بستش

شکم انبان گلو نای فغان دار

بم و زیرش بلند و پست گفتار ...

... به وقت بیضه دادن ماکیانها

نشابورک نمایند از فغانها

کند چون طفل قطع گریه خویش ...

... برد در بزم صحرا کار خود پیش

بزی در گله چون آید به افغان

ز ماهورش طرب یابند گرگان ...

... ز نوروز عجم گردی خبردار

به افغان چون گشایده بره لب را

توان فهمید نوروز عرب را ...

... فزود نشیه این باده از خمار مرا

فغان که سوختم و آستین لطف کسی

نرفت آینه خاطر از غبار مرا ...

... خورده ام از جام خضر آبی که می سوزد مرا

شب فغانم رفته بود از یاد مطرب صبح دم

زد به تار چنگ مضرابی که می سوزد مرا ...

... غلط نموده به مژگان پر خدنگ ترا

به رنگ رنگ فغان خواب اختران بستم

که آفتاب نبیند به خواب رنگ ترا ...

... پیش مرغان گرفتار خموشی کفرست

لب نبندم ز فغان تا ره شیون بازست

به تمنای غباری ز درت چون سایل ...

... چنان ز شرم برافروخت گل که شبنم سوخت

فغان که در دل قدسی ز برق حسرت دوش

متاع صبر و شکیب آنچه بود در هم سوخت

... تا بر اثر خون پی قاتل نتوان رفت

هر گوشه لبی پر ز فغان است درین راه

بر صوت جرس از پی محمل نتوان رفت ...

... من که در دیوانگی موی سرم از پا گذشت

از فغانم پرس کامشب با دل گردون چه کرد

تیشه فرهاد می داند چه بر خارا گذشت ...

... از جور خویش می کشدم ورنه در دلش

هرگز فغان بی اثر من اثر نداشت