... ز سنگ خاره به تدبیر شیشه ساختن است

فغان که نرم شد جان سخت ما صایب

به بوته ای که در او سنگ در گداختن است

... که این سفینه ز موج خطر برآورده است

فغان که حسن گلوسوز حرف چون طوطی

مرا ز خامشی چون شکر برآورده است ...

... که با غرور تو آه و نگاه هر دو یکی است

فغان که پیش سبکدستی تو بی پروا

شکستن دل و طرف کلاه هر دو یکی است ...

... ز بیقراری وحشت دلی که صحرایی است

فغان که مردم کوته نظر نمی دانند

که بستن نظر از عیب خلق بینایی است ...

دل از مشاهده آن خط سیاه شکست

فغان که پشت مرا گرد این سپاه شکست

زمانه چون ورق انتخاب از صد فرد ...

... ز آب رنگ نبازد گل بهانه دوست

فغان که شرم محبت امان نداد مرا

که بوسه ای بربایم ز آستانه دوست ...

... به این دماغ چه دانم که گل فشانی چیست

فغان که غنچه مشکل گشای دل صایب

نیافت چاشنی خنده نهانی چیست

... به جای نقطه سویدا ز کلک می ریزد

فغان که اهل دلی در زمانه ما نیست

چرا کنیم سخن دلپذیر چون صایب ...

... شراب خوردن من کم ز شیشه خوردن نیست

فغان که حلقه جمعیتی ندارند چرخ

که همچو خانه زنجیر پر ز شیون نیست ...

... نگاه حسرت این قوم کم ز آهی نیست

فغان که در نظر اعتبار لاله رخان

شکسته رنگی عاشق به برگ کاهی نیست ...

... مرا چو سرو شکایت ز بینوایی نیست

فغان که آبله در پرده می کند اظهار

شکایتی که مرا از برهنه پایی نیست ...

ملامت از دل بیباک من فغان برداشت

ز سخت جانی من سنگ الامان برداشت ...

فغان که گرد سر او نمی توانم گشت

چو زلف بر کمر او نمی توانم گشت ...

ره سخن به رخش خط عنبرافشان یافت

فغان که طوطی از آیینه باز میدان یافت

ز شبنمش جگر سنگ می شود سوراخ ...

... تنور از نفس آتشین خود نان یافت

فغان که کوهکن ساده دل نمی داند

که راه در دل خوبان به زور نتوان یافت ...

فغان که هستی من در ورق شماری رفت

حیات من چو قلم در سیاه کاری رفت ...

... صدف ز آب گهر در محیط کام گرفت

فغان که گریه شادی نمی تواند شست

حلاوتی که لب قاصد از پیام گرفت ...

دلم ز گریه مستانه هم صفا نگرفت

فغان که آب شد آیینه و جلا نگرفت

نیامد از ته حرف شکوه ام به زبان ...

... چون لاله در پیاله من این شراب سوخت

سنگین فتاده خواب تو ورنه فغان من

در چشم نرم مخمل بیدرد خواب سوخت ...

... عام است ورنه فیض نسیم وصال دوست

از ناله و فغان نشود طبع من ملول

جمع است خاطرم ز دل بی ملال دوست ...

... چون کعبه تیره بختی ما در لباس نیست

صایب مبند لب ز فغان های دلخراش

هر چند رحم در دل سنگین آس نیست