درین چمن چو گلی نشنود فغان مرا

کجاست برق که بردارد آشیان مرا ...

... مرا برای تغافل به بزم می طلبد

به داد تا نرسد گوش بر فغان من است

به چاک سینه و فریاد پیرو اویم ...

... همت پرواز عنقا در پر کاه من است

این فغان جان و دل آخر نمی گردد کلیم

هر چه جانکاه است در این راه دلخواه من است

... کز حدیث زلف او گفتن زبان شانه سوخت

لاله داغست از فغان بلبل و گل بی خبر

آشنا رحمی نکرد اما دل بیگانه سوخت ...

... تا ساغر تبخاله ما پر می نابست

چشمت لب ما غمزدگان را ز فغان بست

خاموش نشینیم که بیمار بخوابست ...

جور تو ز پی فغان ندارد

زخم ستمت دهان ندارد ...

... ز محرومی ست گر دل زاری ای دارد درین وادی

به قدر دوری منزل جرس دایم فغان دارد

ز رشک طالع تردامنان داغم درین گلشن ...

... جرس به راه طلب غیر ازین نمی گوید

که هیچ کار ز آه و فغان نمی آید

از آن دیار که سود سفر خطر باشد ...

کسیکه از گل داغ تو گلستان دارد

ازو مرنج چو بلبل اگر فغان دارد

خدنگ خویش بغیری مزن که سینه من ...

... اشکم کلیم آموخت از جلوه اش روانی

سر و قدش نفس را در سینه ام فغان کرد

... سراپایم ز دردت آنچنان لبریز شیون شد

که از مضراب مژگان تارا شکم در فغان آید

دماغ عالمی از بوی زلف او چنان پر شد ...

... بسکه در راه طلب سستی ازو می بیند

جرس از همرهی ناله با فغان آید

از بد و نیک جهان خرم و غمگین نشوم ...

بر لبم همچو جرس خنده فغان می گردد

آب اگر می خورم از دیده روان می گردد ...

دلم به ملک قناعت نشان نمی داند

فغان که این سگ نفس استخوان نمی داند

شتاب عمر دلم را به شکوه آورده ...

... به سان شعله زبانم به عجز راه نبرد

لبم چو جام لبالب فغان نمی داند

چه برگ شادی ازین روزگار می خواهی ...

به بزمت شب خوش آن عاشق که سرگرم فغان افتد

شود چون صبح روشن راست چون شمع از زبان افتد ...

... براه عشق که زاری و عجز می طلبند

ز ساز و برگ سفر چون جرس فغان بردار

پیاله گر بکف آید به پند گو منکر ...

... کسیکه کشته آنچشم سرمه سا باشد

زلب بلند نگردد فغان نوحه گرش

جواب نامه کلیم از ستمگری خواهد ...

... بکف عنان دو طوفان نگاه نتوان داشت

چو راه گریه گشادم در فغان بستم

نه همتست غم چشم خویش دارم گر ...

... شدم ز بوسه آن خاک آستان محروم

کلیم تا ز فغان خواب پاسبان بستم

ز سوز عشق چه هنگامه فغان بندیم

چو شمع کشته ازین ماجرا زبان بندیم ...

... دلم بدست تو دستم بسر زماتم دل

فغان که دست و دل خود بجا نمی بینم

کلیم گر همه تن چون حباب دیده شوم ...