عشاق در مقام وفا جان فدا کنند

بیگانه را بخون جگر آشنا کنند

در جلوه گاه حسن بتان گر رسیده ای

دانی که در خرابی دلها چه ها کنند

آیینه خاطران صف آرای میکده

گر صد کدورت است بجامی صفا کنند

در آتش فرامشیم سوخت آن غرور

مستی ز باده بود بر آتش کباب را

دارد آب دیده سرگردان من غمناک را

همچو گردابی که در چرخ آورد خاشاک را

دامان خرابات نشینان همه پاک است

تر دامنی ماست که تا دامن خاک است

آخر حسن آنجوان راه زد این خراب را

بوی، بس از می کهن پیر تنک شراب را

گل بدستم چه دهی در کف من خار خوش است

این گل تازه بر آن گوشه دستار خوش است

شد چو مهمان من آن شمع شب افروز امشب

کاش تا روز قیامت نشود روز امشب