آنم که می به نغمه ی زنجیر می خورم
ساغر به طاق ابروی شمشیر می خورم!
از فیض ماهتاب، شرابم حلال شد
می در پیاله می کنم و شیر می خورم
بیهوشی ام ز جلوه ی سبزان گیلک است
در لاهجانم و می کشمیر می خورم
مورم، ولی ز خرمن عشق است دانه ام
چون موریانه جوهر شمشیر می خورم
تا کی سلیم، جور جهان می توان کشید؟
چندین شکنجه من به چه تقصیر می خورم؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره لذتهای زندگی و تأمل در عشق و دردهاست. شاعر میگوید که در کنار زیباییها و لذتهای شراب، گاهی احساس بیهوشی و ضعف هم میکند. او به عشق و مشکلات زندگی اشاره میکند و میپرسد که تا کی میتواند این رنجها را تحمل کند و به چه دلیلی این شکنجهها را متحمل میشود. به طور کلی، شعر به تلاقی لذت و درد در زندگی میپردازد.
هوش مصنوعی: من کسی هستم که شراب را به همراه نغمههای زنجیری مینوشم و جام را از روی قوس ابروی شمشیر مینوشم!
هوش مصنوعی: به لطف نور ماه، نوشیدنی من سرمست کننده شد و من آن را در پیاله میریزم و در کنار آن شیر مینوشم.
هوش مصنوعی: حالت بیهوشی و مستی من ناشی از زیبایی سبز و دلفریب لاهجان است و من در این حال، شراب کشمیر مینوشم.
هوش مصنوعی: من مثل یک مور هستم که از خرمن عشق دانه برمیدارم. حتی اگر کوچک و حقیر باشم، مانند موریانهای هستم که به جای دانه، جوهر شمشیر را میخورم.
هوش مصنوعی: به چه مدت میتوانم سختیها و بیعدالتیهای دنیای اطرافم را تحمل کنم؟ چرا باید این همه رنج را به خاطر چه گناهی تحمل کنم؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.