ای کشیده می از قرابهٔ صبح
خفته بر مخمل دوخوابهٔ صبح
در هوای تو چاکها دارد
جامهٔ شیر در قرابهٔ صبح
چین زلف تو حلقهای در شام
بیت ابروی تو کتابهٔ صبح
از امیدی که شب به وصلم بود
دست شستم به آفتابهٔ صبح
مژه را تیشه کن که پنهان است
گنج خورشید در خرابهٔ صبح
ریخت ساقی چو می به جام سلیم
شام را کرد بر مثابهٔ صبح
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف زیباییها و لطافتهای صبح و عشق میپردازد. شاعر صبح را به مثابه یک قرابه پر از شفافیت و زیبایی توصیف میکند که خواب و آرامش را با خود دارد. او همچنین به زیبایی زلف و ابرو و چشمهای معشوق اشاره میکند و از امیدی که در شب به وصالش بوده سخن میگوید. در انتها، شاعر به تجلی زیبایی و لذت در صبح اشاره کرده و آن را با شام مقایسه میکند.
هوش مصنوعی: ای کسی که مینوشی از دمنوشی که صبح در حال خواب است و بر روی پارچهای نرم و لطیف قرار دارد.
هوش مصنوعی: در هوای تو، لباس شیر که نماد زیبایی و قدرت است، در ظرفی که مثل صبح تازه و زیباست، چاکها و چین و تحرکاتی دارد. این یعنی عشق و زیبایی تو به زندگی و طراوت خاصی میبخشد.
هوش مصنوعی: زلفهای تو مانند حلقهای است در شامی که ابروی تو همانند کتابی در صبح میدرخشد.
هوش مصنوعی: من از امیدی که شب به وصالم میانجامید، دست کشیدم و به آغاز روز اعتماد کردم.
هوش مصنوعی: مژه را مثل تیشهای بکار ببر که در دل صبح، گنجینۀ نور خورشید در حال پنهان شدن است.
هوش مصنوعی: ساقی وقتی که شراب را در جام میریزد، شب را مشابه صبح میسازد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.