سرچشمهٔ عرفان بود الحق دل سودائی

میرست گل حکمت ز آب و گل سودائی

انوار سهیلی را شد نازم وزین عالم

تحصیل چنین نامی شد حاصل سودائی

حق خواست نماید طی این راه سعادت را

بر بختی همت بست خوش محمل سودائی

اینجا بدرستی زیست آنجا بود آسوده

پیدا بود از ماضی مستقبل سودائی

افکند تن و جان کرد ایثار ره جانان

بد در ره وصل آری تن حایل سودائی

میخواست صغیر از وی تاریخ کند عنوان

چون رحمت یزدانی شد شامل سودائی

آورد ادیبی سر از جمع برون گفتا

شد مست لقای یار اینک دل سودائی