هشتند از آن روز که بنیاد سخن

دادند سخنوران بسی داد سخن

بودند بدور خویش هر یک استاد

در دورهٔ ماست حشمت استاد سخن

تنها نباشد از ادب و شعر فخر من

هم فخر از پدر بود و هم پسر مرا

فرزندهای من همه دانشور و ادیب

بوده است اوستاد مسلم پدر مرا

صغیرا از ادب امروز فخر اصفهانستی

بجسم اصفهان از علم و دانش همچو جانستی

صغیر استی تو در نام و کبیر استی تو در دانش

ز بس شیوابیانستی ز بس شیرین زبانستی

ز رنگ و بوی و شیرینی، ادیبا، شعر شیرینت

برای مردم شیراز سیب اصفهانستی

صفاهان قلب ایرانست و تو قلب صفاهانی

ز بس دانش پژوه‌هستی ز بس دلکش بیانستی

«زمانی» داد از گلزار طبعت نوگلی دستم

بگفت این گل نشانی زان دلاراگلسِتانستی

زیارت کردم و دیدم ز شیراز است توصیفی

ز طبع نکته پردازت که چون آب روانستی

ز مهد سعدی و حافظ نمودی وصف بی‌پایان

که نیکو سیرت و نیکو سرشت و نکته دانستی

تشکر میکنم از شخص تو، ای منبع دانش

که دارالعلم ما را مدح گور و مدح خوانستی

اگر شیراز باشد مهد دانش ای ادب‌پرور

صفاهان هم ز اهل علم بحری بی‌کرانستی

اگر شیراز باشد جایگاه سعدی و حافظ

صفاهان هم خداوندان دانش را مکانستی

مقام ناصر خسرو، جمال‌الدین کمال‌الدین

که اصفاهان از آنان صاحب نام و نشانستی

فریدالدین ضیاء‌ و جنتی دیگر مصاحب‌دان

که هریک در فنون شاعری فخر زمانستی

کنم کوته سخن را زانکه در گلزار اصفاهان

هزاران عندلیب و طوطی شکر فشانستی

صبا در اصفهان نزد صغیر از گفته احمد

ببر این چامه کز کانون دانش ارمغانستی