سَبِّحِ اسمَ رَبِّکَ الْأعلَی به نام

یعنی از ربّت نما تنزیه تام

برتر است اعنی که در ذات و صفات

زآنچه گنجد در عقول ممکنات

آن خدایی کآفرید او چیزها

راست پس فرمود هر چیزی به جا

کرد تقدیر اصل و فرع ماسوی

هر یکی را شد به وجهی رهنما

از منافع و از مضار آنچه که بود

راه آن بر آدم و حیوان نمود

گفته اند افزون چو گردد عمر مار

کور گردد پی برد ز آموزگار

ره بدان که رازیانه استش دوا

می رود تا جوید آن را هر کجا

همچنین هر جانور، هر ذی حیات

دارد او بر ضرّ و نفعش التفات

بود درخور این قدر کآمد به گفت

مابقی را با تعقل دار جفت

از بهایم وز طیور و از هوام

هستشان الهام از ربّ الانام

وآن خدا کز ارض آورد او برون

چارپایان را چراگاه از نمون

بعد سبزی پس بگرداند آن گیاه

خشک و خُرد و مُرد و ریزنده و سیاه

بر تو ما خوانیم قرآن را به زود

پس فراموش آن نخواهی تو نمود

یا مشو غافل ز قرآن ای بشیر

تا فراموشت نگردد از ضمیر

حاصل آنکه بر تو خوانیم آنچه ما

آن فراموشت نگردد از ذکا

او بداند جمله پیدا و نهان

آرد از قلبت معانی بر زبان

بر تو توفیق سلوک آسان دهیم

در رهی کآن اسهل است و مستقیم

پس به قرآن مردمان را ده تو پند

گر که باشد پند دادن سودمند

زود باشد که پذیرد از ولا

پند را آن کس که ترسد از خدا

هم کند پهلو تهی از وعظ و پند

فاسقی بدبخت تر، خواری پسند

وآنکه او اشقی است ز انکار بزرگ

اندر آید باز در نار بزرگ

پس نمیرد او در آتش تا رهد

هم نه زنده است او به راحت در عقد

رستگاری یافت او خود بی شکی

کز خطاء و کفر شد پاک و زکی

یاد کرد او نام ربّش پس نماز

کرد زآن پس آنکه خواند او به راز

گفته است از ذکر قلب است آن مراد

وز تزکّی مر تصدّق با سداد

بل شما خود می گزینید از مجاز

زندگانی جهان و آمال و آز

وآن سرای آخرت باشد دگر

مر شما را بهتر و پاینده تر

وین سخن اندر صُحف ثبت است و ضبط

کوست ز ابراهیم و موسی بی ز خبط