|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از حالت درد و رنج خود سخن می‌گوید. او اشاره می‌کند که برای رسیدن به عشق و معشوقش، باید رنج‌های زیادی را تحمل کند و هر بار که گل یا زیبایی از زمین می‌روید، به یاد درد و زخم‌هایش می‌افتد. به‌عبارتی، عشق برای او همراه با زخم و خونریزی است.
هوش مصنوعی: هر بار که کسی نگاه می‌کند، انگار به قلبش زخم می‌زند و تا آنجا که به چشمانش می‌رسد، احساساتش را به تصویر می‌کشد.
هوش مصنوعی: هر خاری که در زمین گل می‌دهد، در رگ من زهرش جاری است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
چون بدید آن ماه شیخ خویش را
غشی آورد آن بت دل‌ریش را
کی تراشد تیغ دستهٔ خویش را
رو به جراحی سپار این ریش را
جز حکیمان صلاح اندیش را
ز آدمی مشمر صلاح خویش را
رو نثار راه او کن خویش را
گر همی خواهی دوا این ریش را
نی پس ره بینی و نی پیش را
نی کسی بشناسی و نی خویش را
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.