گنجور » رودکی » مثنوی‌ها » ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه

با درود ، با این ابیات در مقدمه‌ی کلیله و دمنه‌ی مصحح دکتر مینوی مواجه شدم. از لحاظ معنا و مفهومی منزلتی بس شگرف در هر مصرع و واژه‌ی این ابیات به چشم می‌رسد.
تنـــها یک پرسش برای من ایجاد شده و آن هم در مصرع دوم بیت آخــر است.
از دوستان تقاضا دارم در فهم آن به بنده یاری رسانند.
با سپاس

👆☹

م ع ح کندری نوشته:

[چون مصرعِ دوم تکمیل کننده مصرعِ اولِ آن بیت می باشد، به نظر می رسد “بِه= بهتر” بجایِ “بد” مناسبتر و درست تر باشد: ،”وز همه به، بر تنِ تو جوشن است”: و “بهتر” از هر چیزی، می تواند از بدنِ تو محافظت کند= هیچ زره ای مانندِ دانش نیست؛ در کل، “دانش سببِ روشنیِ دل(: جان، روح و روان) و سلامتیِ بدن (: جسم)می گردد”.]

👆☹

آریا نوشته:

در بیت نخست هدف از آدم چیست؟
آدم نخستین انسان یا آدمیزاد؟ اگر آدمیزاد آیا در زمان رودکی واژه آدم را بجای آدمیزاد استفاده میکردند؟
سپاس

👆☹

امیر نیک سرشت نوشته:

باسلام.برای پاسخ به حاشیه اول باید گفت که: در تمامی منابع شکل صحیح مصراع مذکور،همان”بد” است.و نمیشود بخاطر اعمال سلیقه در فهم بهتر،واژه ای را جایگزین کرد.از جهت معنی هم “دانش سپری محافظ برای وجود توست از همه ی بدی ها.”
در پاسخ حاشیه ی بعدی نیز اینکه:در زمان قدیم واژه های بسیاری بودند که معنی عامتری را ایراد میکردند.آدم نیز از اینجمله است

👆☹

هاشم نوشته:

در خصوص معنی بیت آخر به نظر بنده چنین می رسد که : دانش درون دل همانند چراغ روشنی است که تن تو را نیز از همه بدی ها بمانند سپر محافظت می کند.

👆☹