امیر گنه: گوهر چاردَهْ ماهِ منیره

این شهرْ همه جا گوهرِ نَومْ خجیره

دِ دیمْ سرخهْ گلْ، کنّه دِ چشْ ره خیره

بَرْفهْ صد هزارْ تیرْ زَنّهْ شه رهی رهْ

هرگز تَلهْ دارْ میوهْ نیارده شیره

خُوونهْ خجیر بو، هر چَنْ که یارْ خجیره

پرْ بَدیمهْ خوبونْ، همه مونگه چیره

نَونهْ مرهْ یارْ که چشْ کنّه خیره

دْ زلفْ به بناگوشْ، حلقه‌ی زنجیره

بسی ترک و تات، ته د زلفِ زنجیره

هر کس که تنه چیره دین و دل گیره

وی شه ترکش آسا گرفتارِ تیره

شَکرْخندهْ، آهو مجشْ، خیره چیره

سیُو اَژدرهْ، حلقه دوسّهْ می‌ره

زَورْدَسِّ عالمْ همه ته اسیره

شاه، ته مطبخ چاهْ اُوکش و مزّیره

یا چشمِ مَست بدیمه یا کُحِل چیره

یا ترکِ خوشْ اندازِ قَیْقاجِ تیره

صَدفْ تابونه، روز که ورزمْ ته میره

تا کَیْ دَچینی گلْ که منه خمیره